Mournful Congregation - The Incubus of Karma

• BandMournful Congregation [AU]
• TitelThe Incubus of Karma
• Release datum23-03-2018
• LabelOsmose Productions [FR]
• Genre Doommetal

Tracklist

01. The Indwelling Ascent
02. Whispering Spiritscapes
03. The Rubaiyat
04. The Incubus of Karma
05. Scripture Of Exaltation And Punishment
06. A Picture Of The Devouring Gloom Devouring The Spheres Of Being

We recall all despair borne of the last

A reflection of man's pain so vast

Reikhalzend werd in kringen van doom-liefhebbers uitgekeken naar nieuw werk van Mournful Congregation. Eindelijk komen de Australiërs na zeven jaar wachten met album nummer vijf The Incubus of Karma. Qua volume wordt het lange wachten in elk geval beloond: het album telt maar liefst tachtig minuten aan muziek, verdeeld over zes tracks.

Liefhebbers van funeral doom hoef ik natuurlijk weinig meer te vertellen over deze band. De heren blinken nog altijd uit in het neerpennen van ellenlange, gelaagde, maar vrijwel altijd spannende en meeslepende tracks. Bij Mournful Congregation draait in muzikaal opzicht alles om emotievolle, triest klinkende, slepende gitaarlijnen, met een gelaagdheid in riffs en akkoorden; zowel clean als gedrenkt in reverb. Het is daarmee precies die klassieke doom metal die vrijwel constant die sfeer oproept van eenzaamheid, wanhoop, verdriet. Een voortdurend neerslachtig herfstgevoel zeg maar.

Dit is dus (funeral) doom metal in z'n puurste vorm, die zonder al te veel poespas in al z'n eenvoud zeer effectief is. Verwacht hier geen verraderlijke tempowisselingen - zelfs geen middentempo - of een dubbele basdrum-passage; zelfs de sfeervolle toevoeging van toetsen of samples is tot een minimum beperkt. Het is de belachelijke zware traagheid, somber en monotoon, waarin de aantrekkingskracht van deze muziek verscholen ligt. Verscholen? Ja, dat denk ik wel, want oppervlakkig beschouwd lijkt hier niet zo veel te gebeuren. Het is de emotionele onderlaag die op mij de meeste indruk maakt.

In eerste instantie denk ik met het intens treurig klinkende en toppunt van traagheid bereikende The Rubaiyat wel het hoogtepunt van het album gehoord te hebben. Maar dan heb ik buiten de monolithische afsluiter A Picture Of The Devouring Gloom Devouring The Spheres Of Being gerekend. Vanaf het eerste ingetogen getokkel via de meest meeslepende riffs, het onbarmhartige gekerm, de opvallend lage tonen van de snare-drum tot aan het traag wegstervende slotakkoord; alles aan dit nummer treft mij tot in het diepst van mijn wezen.

Ik merk dat ik best moeite moet doen om uit te leggen hoe dit soort muziek mij raakt. Ik vind de schoonheid ervan dan ook nauwelijks in woorden te vatten; dit is een gevoel dat je moet ervaren denk ik. Het is daarmee wel de meest elementaire emotie waar het bij muziek om draait in mijn beleving: voelen wat de maker ervan bedoeld heeft of kan hebben. Prachtig in al z'n schijnbare eenvoud.