November Might Be Fine - All

• BandNovember Might Be Fine [PL]
• TitelAll
• Release datum10-10-2023
• LabelEigen beheer
• PromotorHeavision [PL]
• Genre Postrock / metal

Tracklist

01. Hope
02. Dream
03. Sorrow
04. All
05. Fear
06. Grief
07. None
08. Truth
09. Love

November Might Be Fine komt uit Polen, en stelt mij met hun album All (opvolger van South uit 2017, en mij tot voor kort onbekend) voor een aardige opgave. Niet alleen duurt het album bijna anderhalf uur, het trio vlecht op kunstige wijze behoorlijk langere composities in elkaar die de tijd nodig hebben om te doorgronden. Gelukkig (voor mij dus) zitten daar een paar uitdagende tracks tussen die me (redelijk onverwacht, ik geef het toe) daadwerkelijk blijken aan te spreken.

Na een vocale sample komt het album op gang met de heldere en luxueuze postrock van Hope. De muziek is overzichtelijk, en prettig om naar te luisteren. Elektronische klanken zorgen voor de overgang naar de kleurrijke, levendige (en herhalende) gitaarpartijen die Dream kenmerken. Het is een verademing om een keer post-rock te horen die niet zo zwaar op de maag ligt, met de kenmerkende serieuze intensiteit die bij het genre hoort. In dit stadium ligt de nadruk meer op rock dan op het post-gebeuren zeg maar. Sorrow doet dan wel z'n titel eer aan, is dus wat serieuzer, maar slechts een intermezzo. Met terugwerkende kracht is te constateren dat deze track een keerpunt vormt, want met het navolgende titelnummer All verandert de atmosfeer wel enigszins.

Mild doomy, langgerekt, hypnotiserend (weer die herhalingen) trekt nu de muziek aan de luisteraar voorbij. Twaalf minuten - deze keer zijn de elementen post en rock al wat meer in evenwicht, al wordt het nog niet echt zwaarmoedig. Eerder betoverend, uitzichtloos misschien. Delicaat gitaarwerk begeleidt op intrigerende wijze een elektronische puls. Fear bouwt echt zeer langzaam op, een zeer ingetogen begin (voorzien van een vocale sample, een beetje space-achtig) zwelt mondjesmaat aan naar een dynamische uiteenzetting. Een monotoon gedeelte met een dreunende sirene houdt je even bezig, waarna de geleidelijke toename van de intensiteit (opnieuw) voelbaar is. Laagje voor laagje wordt diepte opgebouwd, waarbij van alles qua sfeer in de lucht hangt. Dit zal kenmerkend blijken voor de aanpak van November Might Be Fine.

Grief zorgt daarna voor een rustpuntje, voordat met None en Truth de echt lange nummers aanbreken. None laat ook weer een subtiele opbouw horen, van ingetogen naar een weelderige soundscape. Het Poolse drietal weet voorwaar prachtige plaatjes te schilderen, dynamiek neer te zetten, zonder dat de muziek ergens ook maar echt heavy of ruig wordt. Op None wordt de spanning opgevoerd door middel van afwisselende, cleane vocale harmonieën, een wapen dat we hier nog niet eerder op deze wijze hoorden. En dan volgen er nog tien minuten ....

Love doet in eerste enigszins droevig aan, en blijft overwegend rustig. Een wat melancholiek slotakkoord aan het einde van een enerverende reis. Hoewel ik niet elk nummer over de gehele lengte weet te waarderen, heb ik All toch ervaren als een positieve luisteroefening. Het hele album in een keer uitluisteren vind ik lastig, maar een paar afzonderlijke tracks mag ik graag horen. Ik beschouw November Might Be Fine als en aangename verrassing!