Omnium Gatherum - Origin

• BandOmnium Gatherum [FI]
• TitelOrigin
• Release datum05-11-2021
• LabelCentury Media Records [DE]
• Genre Melodieuze deathmetal

Tracklist

01. Emergence
02. Prime
03. Paragon
04. Reckoning
05. Fortitude
06. Friction
07. Tempest
08. Unity
09. Solemn
10. In Front Of Me [Infected Mushroom cover] [bonus]

Nog niet zo lang geleden had ik het in mijn bespreking van Insomnium's laatste werkstukje over de Finse koningen van de melancholische metal. Ik had toen even niet Omnium Gatherum daarbij in gedachten, ik denk dat beide bands (met gitarist Markus Vanhala als gemene deler) deze titel mogen delen. Al zijn er ook belangrijke verschillen, Omnium Gatherum is echt wat meer death metal vergeleken met de meer ingetogen insteek van 'die andere band'. Origin is al weer het negende studio-album van de Finnen.

Op Origin bewijst de band dat ze echt wel wat meer zijn dan zomaar een generieke melodeath-band. Okay, de basisingrediënten zijn zeker aanwezig: pakkende gitaarmelodieën, een gestileerde grunt, een opzwepende ritmesectie, en last but not least herkenbare patroontjes en songs. Wat maakt Omnium Gatherum dan zo anders? Nog pakkender refreintjes (Paragon, Reckoning) die invloeden laten horen van klassieke rock- en popmuziek; en atmosferische toetsenpartijen (Fortitude, Unity). Met name in die laatste categorie tracks vind ik deze band uitblinken, en raken aan de muziek die de nostalgische atmosfeer ademt.

En natuurlijk is deze band ook uitstekend in staat om beide elementen te combineren, waaruit bijvoorbeeld een prachtig nummer als Solemn ontstaat, een waardige, atmosferische afsluiter. Het zal geen toeval zijn dat Vanhala - niet alleen hier, maar in de meeste tracks - de uitblinker is met zijn melodieuze leadgitaar-partijen. Ik vind het opvallend dat met de vier genoemde tracks waarvan een video is verschenen, plus de afsluiter, de betere nummers van het album wel opgesomd zijn wat mij betreft.

Friction schuurt inderdaad, met z'n rare verspringingen, en ook Tempest overtuigt me niet. Dat doet zeker wel de fraaie instrumentale opener Emergence, dat een behoorlijke jaren '80 vibe heeft in mijn beleving. Prime is degelijk, maar geen hoogtepunt. Onder de streep blijft er hoe dan ook meer dan voldoende genietbare muziek over; dit is geen band die ooit kan teleurstellen.

Omnium Gatherum weet met behulp van vertrouwde bestanddelen elke keer net een ander drankje te brouwen. Er wordt niet simpelweg voortgeborduurd op het voorgaande album, maar gekeken naar wat werkte op voorgaand werk; daar wordt dan het beste uit naar boven gehaald. Geen herhalingsoefening, maar een constante hang naar een verbeterde versie van zichzelf - wel binnen redelijk vastgestelde kaders. Ik denk dat dat Omnium Gatherum kenmerkt.