OrNot - Violence & Grace

• BandOrNot [NL]
• TitelViolence & Grace
• Release datum07-06-2024
• LabelNo Dust Records [NL]
• Genre Thrashmetal

Tracklist

CD 1
01. Cyberia
02. Violence & Grace
03. Infradead
04. The War Inside My Head
05. Catastrophe Democracy
06. H82H8
07. Ceramic Skin
08. Ballistic
09. Someday
10. Slicing The Waves
11. How It Ends
CD 2
01. Hit The Ceiling
02. Dark Wave
03. Screaming To The Heavens
04. The Apple & The Tree
05. Someday (acoustic)

Dat ik dagelijks bedolven word onder promo's of anderszins mails van bands, labels, promotors of wie dan ook naar aandacht hengelen, is een understatement. Bij een eerste schifting helpt dan al vaak dat ik snel kan inschatten of een en ander mijn (en jullie!) aandacht waard is. Kennis is macht, en (veel) info helpt. Het liefst in een taal die ik beheers, lees ik graag over wie het gaat en wat voor muziek ik kan verwachten. Dat laatste heeft het vaderlandse Or Not in elk geval prima voor elkaar. Een kort en bondig (helaas ben ik daar zelf niet zo goed in, haha) bericht met veel info, wetenswaardigheden en werkende links; zo moeilijk is het dus niet, en maakt het voor mij extra interessant om er tijd en energie in te steken.

En ook niet onbelangrijk: dan spreekt de muziek me ook nog eens aan. Vader en zoon Blomhert leven zich op debuutalbum Violence & Grace naar hartenlust uit in thrash metal, in diverse soorten en maten. Daarmee bedoel ik dat hun metal een breed spectrum beslaat, met daarin zowel old school als meer hedendaagse connecties, technische vaardigheden etaleert, waarbij atmosfeer niet vergeten wordt. Zowel melodie als rauwe randjes zijn vertegenwoordigd, zonder dat de boel verzandt in een allegaartje. Het duo neemt er dan ook de tijd voor, want dit debuut beslaat twee CD's, zestien tracks, in een speelduur van ruim anderhalf uur. Een hele zit, dus manmoedig zet ik mij te luisteren.

Het is te horen dat vader Dolf van origine gitarist is. We horen interessante riffs, flitsende solo's en de meest uiteenlopende, gevarieerde riedels. Zoon Daniël roffelt daar op een voor zijn leeftijd best inventieve wijze onderdoor; het is duidelijk dat beide heren elkaar in muzikaal opzicht zeer goed aanvullen. Dat de invloeden een uitgebreid tijdsbestek beslaan is daarbij logisch, gezien het leeftijdverschil tussen beide muzikanten.

Wat naast de instrumentale (en vocale) krachtpatserij van het duo ook zeker helpt, is het puike geluid uit de stal van de ervaren Hans Pieters. Verder wordt de thrash metal van een extra laagje voorzien door middel van aanvullende keyboard-lijntjes (van Dolf zelf) maar ook wordt extra bombast en epiek toegevoegd middels orkestrale partijen (Someday is hier een goed voorbeeld van). De hulp van de daarin bedreven Carsten Altena doet het geluid extra goed, in de zin van een welkome gelaagdheid. Dat geldt ook voor de toegevoegde achtergrondzang door enkele gasten.

Het zijn daarbij vooral de langere tracks aan het einde van de eerste CD die mij in positieve zin opvallen. Slicing The Waves en vooral How It Ends laten goed horen hoe je met degelijke compositie-skills en de juiste aandacht thrash metal enorm gevarieerd kunt laten klinken: de gelaagdheid die ik zojuist noemde, waarmee het genre thrash wel erg ver wordt uitgerekt. Het is wat mij betreft erg interessante metal waarbij lekker veel gebeurt wanneer je een paar keer aandachtig luistert. Ik licht deze twee er even uit als voorbeeld, want zo staat er wel meer van op dit album.

Grappig genoeg staan daar dan een paar simpeler tracks als (vooral) Hit The Ceiling en Dark Wave tegenover, dit lijken me echt nummers die het op het podium goed doen; het publiek kan er lekker op meedoen, juist dat lijkt me op de meer uitgesponnen composities een stuk lastiger. Nummers die het live ook goed zullen doen zijn het lekker beukende titelnummer Violence & Grace, de rechttoe rechtaan stamper Infradead, en een nek-breker als H82H8 (Hate To Hate).

Eerlijk als ik ben ga ik ook een minpuntje benoemen. Het nummer Screaming To The Heavens duurt me veel te lang; ik ben al geen fan van (semi-)ballads binnen de wat ruigere metal, maar als zo'n nummer dan ook nog zo lang duurt skip ik deze met liefde. De persoonlijke touch van vervolgens The Apple & The Tree en de akoestische versie van Someday snap ik dan nog wel, maar al met al zorgt dit er wel voor dat de tweede CD hier minder vaak beluisterd gaat worden.

Ik weet het, dit is een heel lang verhaal geworden, maar met minder vind ik het niet compleet. Inderdaad, waarschijnlijk hebben de heren Blomhert zo ook over hun lange album gedacht. Hoe dan ook is de conclusie dat ik oprecht van Violence & Grace heb genoten. Een eerlijk, ambachtelijk product, kwaliteitsvolle metal van eigen bodem. Echt: ga dit checken!