Orden Ogan - Ravenhead

• BandOrden Ogan [DE]
• TitelRavenhead
• Release datum16-01-2015
• LabelAFM Records [DE]

Tracklist

Orden Ogan (1:26)
Ravenhead (6:06)
F.E.V.E.R (4:24)
The Lake (4:16)
Evil Lies in Every Man (5:45)
Here at the End of the World (5:02)
A Reason to Give (4:32)
Deaf Among the Blind (5:06)
Sorrow Is Your Tale (5:43)
In Grief and Chains (2:13)
Too Soon (3:51)

Ravenhead is de titel van het vijfde album van Duitste powermetallers Orden Ogan. Nadat ik ze net na de release van hun vorige album To The End heb ontdekt, ben ik verslingerd geraakt aan hun dreunende, folky sound. Ravenhead belooft ook weer beukende meezingfestijnen, agressieve riffs en meeslepende refreinen.

Als band moet je aardig achter een bepaalde sound staan vind ik, om een nummer naar je band te vernoemen. Dit is bij de intro van het album het geval. Orden Ogan is een duister geneuried stuk, gemengd met opzwepende wardrums en een luguber orgeltje erachter. Dit bouwt op totdat titelsong Ravenhead luid en duidelijk van zich laat horen. Vanaf de eerste tonen die mijn koptelefoon laat trillen is het aan 1 stuk door dreunen geblazen. Onheilspellende coupletten wisselen af met een makkelijk meezingbaar refrein, die qua melodie misschien wat plat klinkt maar desondanks zalig in je hoofd blijft hangen. Het geneurie uit de intro maakt een comeback na een spetterend gitaarduel, en is in het staartje ook nog te horen als een soort kalmte na de storm.

Stevige pianoklanken met krachtige, harmonieuze zang vormen de poort naar F.E.V.E.R (waarvan het voor mij nog steeds een raadsel is waarom het zo gespeld wordt). Tekstueel kort maar zeer krachtig in elkaar gezet. De gitaren klinken als donderslagen bij heldere hemel, en het doedelzakje in de brug geeft me telkens weer kippenvel! Het laatste refrein wordt extra luister bijgezet door middel van een verslavend ooohooohoooh partijtje erachter, alvorens het geheel afsluit met een paar laatste, triest klinkende pianoslagen.

The Lake is in de coupletten wat langzamer vooral qua zang, maar de refreinen zijn weer ontketend in een chaos van beukende drums en vloeiende melodielijnen. Lekker hoog, eerbiedig en vrolijk. Na een open einde gaan we verder naar een krakende, oude stem die het refrein van Evil Lies in Every Man voorzingt. Tot nu toe het meest folky nummer op het album, met wat plattere gitaren en een puntig refrein. Hoewel elk refrein van Orden Ogan wat repetitief is, is het bij deze pas echt merkbaar en verveelt helaas wat snel. Het Hall of the Mountain King achtige tussenstuk is dan wel weer een fijne oppepper.

In Here at the End of the World horen we Chris Boltendahl van Grave Digger langskomen bij de tweede helft van het couplet. Hoewel ik niets met Grave Digger heb, is die man altijd een fijne aanwinst als je nummer een schor extraatje nodig heeft! Here At the End of the World is dan ook een nummer met een mooi contrast; lekker bruut in vocalen en gitaren, met een vrolijk refrein waar er met de handjes gewapperd mag worden! Waar het nummer over gaat? Een eenzame dood sterven….maar we blijven vrolijk! (omdat het kan). A Reason To Give is een heerlijke, folky powerballad met een vage zin in het refrein… “hurting tent pegs in your mind.” For real, Orden Ogan? Het refrein is een heerlijke earworm, en de opbouw van middeleeuws klinkende bard-hymn naar gewoon ouderwets goed stampen is perfect!

Deaf Among The Blind is van begin tot eind beuken as if there were no tomorrow, voorzien van een ietwat chaotisch refrein en de snelste gitaarsolo’s die je maar wensen kunt. Het refrein blaast zijn laatste adem uit en gaat over naar hamerslagen onder een huilende wind. Een orgel rijst uit de dieptes op en daarmee doop ik de intro van Sorrow Is Your Tale tot de meest verslavende ooit! Hetzelfde deuntje komt na de gitaarsolo in het midden weer terug, als een knipoog van ‘ja, die vond je lekker? Die doen we nog een keer! Prachtig detail Orden Ogan! Weer opmerkelijk vrolijk voor een nummer dat over spreekwoordelijke kruisigingen gaat. Gastvocalen hier worden verzorgd door Joacim Cans van Hammerfall.

Het instrumentale intermezzo van het album is getiteld In Grief And Chains. Als ik een gevoel erbij moest geven was het ‘begrafenis in stortregen’. Een triest, repetitief gitaartje dreunt als een dodenmars verder naar de laatste, pijnlijk mooie ballad: Too Soon, dat thematisch prachtig aansluit op het eerder geschetste beeld. “I’ll fly to the moon and back, to the sun and the stars for you. I’d die, just to bring you back. You have gone from my sight… too soon.” Een prachtig hommage aan iedereen die we ooit hebben moeten loslaten. Seeb weet met zijn veelzijdige stem alle aspecten van rauw te vatten, van hemelse koren, tot wanhopige schreeuwen, en stille acceptatie, allemaal in een melodie van verlangen naar het ongrijpbare. Right in the feels!

Orden Ogan laat je vuisten omhoog beuken, je nek bangen, je haren zwiepen en je strot schor zingen, om uiteindelijk je een traantje weg te laten pinken om tot de conclusie te komen dat je Ravenhead in je collectie MOET hebben! Blind Guardian mag wel uitkijken, ze krijgen concurrentie als Duitslands grootste powerfolk band!