Oregon Trail - h​/​aven

• BandOregon Trail [CH]
• Titelh​/​aven
• Release datum16-02-2018
• LabelCold Smoke Records [CH], Czar Of Bullets [CH]
• PromotorCzar Of Crickets [CH]
• Genre Postrock / metal

Tracklist

01. Sun Gone Missing
02. Aimless at Last
03. Everlasting Walks
04. Aven
05. Safety of the Storm
06. Hound's Will
07. Candles
08. Marble Grounds

Met Oregon Trail als bandnaam maak je jezelf niet gemakkelijk vindbaar online, zo ontdekte ik als argeloze reviewer. Genoemd naar de pioniersroute richting het zogenaamde Wilde Westen meet de Zwitserse band met dezelfde naam zich blijkbaar ook een pioniersrol toe. h/aven is mijn kennismaking met de band, het blijkt hun tweede album, opvolger van het in november 2015 verschenen Century.

Anno 2018 is de gehanteerde muzikale stijl van de Zwitsers weliswaar niet heel vernieuwend meer, ik zou er toch nog wel een experimenteel etiketje op plakken. Zelf noemen ze het moderne of post-hardcore, waarbij ik dan zelf eerder aan iets als sludge moet denken. De muziek van Oregon Trail gaat eerder in de richting van emotievolle postpunk of postrock wat mij betreft. Ach, al die labeltjes ook....

Wie gewend is naar metal te luisteren zal op h/aven bedrogen uitkomen. Hoewel er wel degelijk zwaardere riffs voorbij komen (Aven, afsluiter Marble Grounds) zet Oregon Trail vooral in op emoties als zwaarmoedigheid en depressie, die in de muzikale vertaling raakt aan de sfeer van de postpunk/new wave/gothic van de jaren '80 (Aimless At Last, Everlastig Walks). Vooral zwaar qua emo-gehalte dus. Ook de kilte van iets als post-black metal of shoegaze hoor ik er wel een beetje in terug. Heel af en toe lijkt er wat lichtvoetiger gemusiceerd te worden (Safety At The Storm) en neigt de muziek wat naar hedendaagse metalcore.

De muziek van Oregon Trail is in letterlijke zin niet al te heavy vind ik, maar ligt qua gevoel wel enorm zwaar op de hand. De muziek is intens en meeslepend, niet in de laatste plaats dankzij de verwoestende screams van zanger Charles Bernhard, die met zijn lenige stem menig emotie de microfoon in slingert, en daarmee de argeloze luisteraar weet te raken, dan wel de stuipen op het lijf jaagt.

Ik neem dan ook aan dat het een bewuste keuze is geweest om in mix en productie de zangstem op de voorgrond te zetten. Soms gaat dat wel een beetje ten koste van de muziek, waardoor de dynamiek binnen een nummer - die er dus wel degelijk is - er niet helemaal uit komt. Ik denk dat dit juist herkenbaar zal zijn voor de liefhebbers van genoemde genres en stijlen, die met h/aven ongetwijfeld prima uit de voeten kunnen.