Ozzy Osbourne - Patient Number 9
- Ozzy Osbourne [US]
- Patient Number 9
- 09-09-2022
- Sony Music Entertainment [US]
- Doommetal, Hardrock, Heavy / power metal
Tracklist
01. Patient Number 9 (Ft. Jeff Beck)
02. Immortal (Ft. Mike McCready)
03. Parasite (Ft. Zakk Wylde)
04. No Escape From Now (Ft. Tony Iommi)
05. One Of Those Days (Ft. Eric Clapton)
06. A Thousand Shades (Ft. Jeff Beck)
07. Mr. Darkness (Ft. Zakk Wylde)
08. Nothing Feels Right (Ft. Zakk Wylde)
09. Evil Shuffle (Ft. Zakk Wylde)
10. Degradation Rules (Ft. Tony Iommi)
11. Dead And Gone
12. God Only Nows
13. Darkside Blues
Nummers als Immortal, Evil Shuffle en No Escape From Now zitten heel aardig in elkaar. In die zin is dat hele gezapige van Ordinary Man er wel een beetje vanaf. Ozzy zweeft tussen de hardrock van No Rest For The Wicked of No More Tears en de loggere metal van Black Sabbath. Dat heeft alles te maken met de gitaristen van dienst natuurlijk. Zakk Wylde en Tony Iommi schoven aan. Nou dan weet je wel waar het naartoe gaat. Eric Clapton en Jeff Beck pingelden ook nog wat mee.
Helaas moeten er wel dunne plankjes op tafel hebben gelegen, want er wordt niet heel veel raak geslagen. Zo wordt je geconfronteerd met het ultiem zeikerige One Of Those Days met een vervelend jengelende Eric Clapton. Of het irritante Degradation Rules waar The Wizard kennelijk in door moest klinken. De mondharmonica daar is als een mug bij je oor of een wesp op je eten. Dan werkt Osbourne alweer snel op je zenuwen hoor.
Patient Number 9 - het album - heeft zijn momenten. Het titelnummer is alvast een matige Black Sabbath song met een Ozzy die een soort King Diamond probeert na te doen. Ik bedoel daarmee die hoorspelachtige stem die hij opzet om als een psychiatrisch patiënt te klinken.
Achteraan hebben we nog Dead And Gone (hallo Shot In The Dark) en de mysterieuze ballade God Only Knows. Die zijn wel weer redelijk geslaagd al is het ook weer geen voer dat ik over een jaar of twee nog eens zal draaien. Het korte Darkside Blues sluit de boel af moet ons blijkbaar terugbrengen bij het hele prille begin van de artiest Ozzy Osbourne.
Het lijkt wel alsof Ozzy ons op een reis door zijn roemruchte historie wil meenemen maar daarbij een aantal stationnetjes overslaat en op andere stationnetjes weer veel te lang wacht met het verder reizen. Daarmee verliest het album enige vorm van coherentie. Daarbuiten is de kwaliteit van veel songs zeer matig te noemen. In de basis lagen er best aardige ideeën op tafel. Maar echt een album met eeuwigheidswaarde in elkaar knutselen, zat er niet in. Wat overblijft is een leuk behangmuziekje dat ik verder niet slecht zal noemen maar waar ik ook niet echt om verlegen zat.
