Pagan Altar - Mythical and Magical
- Pagan Altar [GB]
- Mythical and Magical
- 28-02-2013
- Cruz Del Sur Music [IT]
- Hard Life Promotion [NL]
Tracklist
01. Intro
02. Samhein
03. The Cry of the Banshee
04. The Crowman
05. Daemoni na Noiche
06. The Sorcerer
07. Flight of the Witch Queen
08. Dance of the Druids
09. The Erl King
10. The Witches Pathway
11. Sharnie
12. The Rising of the Dark Lord
Over het recyclen van reeds bestaand Pagan Altar materiaal heb ik het laatste jaar al regelmatig geschreven. Het laatste hoofdstuk uit deze reeks is zojuist verschenen onder de titel Mythical And Magical. Deze laatste is misschien wel de meest overbodige, het oorspronkelijke album verscheen immers 'pas' in 2006 en was op zich al een vergaarbak van overgebleven materiaal uit de jaren 1977-1983. Wat hier wel anders is, is dat deze muziek ook pas daadwerkelijk in 2005-2006 is opgenomen, en daarmee het eerste 'nieuwe' album sinds de heropstanding van Pagan Altar.
Het muzikale recept dat de band brengt is inmiddels bekend, Mythical And Magical wijkt daar ook niet relevant van af. De mix van NWOBHM en doom metal, met zowel dat lekker snijdende gitaargeluid als die snerpende zang die door merg en been gaat die de hoofdrollen spelen. Het is haast een subgenre op zich, dat begin jaren '80 door wel meer met name Brits bands beoefend werd, en waarvan Pagan Altar een exponent was dat nooit de erkenning heeft gezocht en gevonden voor het medepionierswerk.
De vaak dreigende, slepende maar altijd fraaie riffs blijven maar komen, in met name op dit album lange nummers met een uitgesponnen opbouw en sfeerzetting. Dat die sfeer doomy, occult, driegend en duister is, mag inmiddels ook bekend worden verondersteld. De eeuwige vergelijking met Black Sabbath is in die zin dan wel redelijk passend, maar puur op muzikaal vlak vind ik 'm mank gaan. Pagan Altar is niet puur doom, maar past qua toonzetting mijns inziens echt beter in de NWOBHM traditie.
Na een kort intro slaat de band je meteen met de lekker galopperende riff van Samhein om de oren en brengt de luisteraar meteen in de juiste sfeer, die wordt doorgetrokken tijdens The Cry of the Banshee en even later ook Daemoni na Noiche. NWOBHM ten voeten uit. The Crowman drukt nadien naar mijn mening tempo en vooral sfeer. Het zijn niet zozeer de akoestische gitaren die me storen, maar het gebrek aan power. Nou was dat in het verleden, zeker vanwege de vaak gebrekkige productie, al niet het sterkste punt van Pagan Altar. Maar dat mag gezien de recentheid van de opnames eigenlijk geen excuus zijn, en toont daarmee een wat zwakkere kant van de band; ik vind dit te folky. Dat zal even later ook blijken te gelden voor The Sorcerer.
Ik begin zo langzamerhand het idee te krijgen dat dit album wat minder doomy is uitgevallen dan het oudere werk. Er is meer ruimte voor sferische folkloristische passages en nummers (niemendalletje Sharnie, The Erl King, hallo Jethro Tull!), getuige bijvoorbeeld ook de vrouwenzang die regelmatig opduikt (Flight Of The Witch Queen). Echt interessant vind ik de langere tracks aan het eind van het album, met afsluiter The Rising Of The Dark Lord als absolute uitblinker.
Mythical And Magical is daarmee zeker afwisselender dan z'n voorgangers, maar of dat nou altijd een verbetering is? Ik denk dat Pagan Altar zich beter kan concentreren op waar de band goed in is: de mix van doom en klassieke metal, voorzien van spetterend gitaarwerk en een occult sfeertje. Daarmee blijf ik uitkijken naar het daadwerkelijk nieuwe album dat er toch echt aan moet gaan komen.
