Pagan Altar - Judgement of the Dead
- Pagan Altar [GB]
- Judgement of the Dead
- 28-09-2012
- Cruz Del Sur Music [IT]
- Hard Life Promotion [NL]
Tracklist
01. Pagan Altar
02. In The Wake Of Armadeus
03. Judgement Of The Dead
04. The Black Mass
05. Night Rider
06. Dance of the Banshee
07. Reincarnation
Op 5 augustus jongstleden gaf ik onder het mom van een review van de heruitgave van The Time Lord geschiedenisles over Pagan Altar. Daarin kwam uiteraard ook het formele debuutalbum van deze Britten ter sprake, dat nu op zijn beurt weer onderwerp is van dit schrijfseltje. Cruz Del Sur heeft blijkbaar voorgenomen om voor de release van een nieuw album (Never Quite Dead) het oude werk nog eens in het zonnetje te zetten. Onder de titel Judgement Of The Dead, met het oorspronkelijke artwork en geremasterde opnames, ziet het album nu op CD opnieuw het levenslicht.
Over de muziek op zich kan ik eigenlijk vrij kort zijn, daarover is al een en ander terug te lezen in de genoemde EP review. Drie tracks zijn dan ook overeenkomstig op beide re-releases. Opener Pagan Altar is meteen de grootste aanwinst ten opzichte van de EP. Een logge, dreigende track die alles van een premature doomklassieker in zich heeft. Het scheurende gitaarwerk (het nummer zit ook nog eens volgepropt met solo's), de krassende zang en de Sabbathiaanse ritmesectie staan garant voor menig kloppend hartje van de liefhebber van old school heavy metal met een duister randje.
In The Wake Of Armadeus en Night Rider zijn wat korter en meer to the point, maar refereren nog meer aan het Black Sabbath meets NWOBHM gevoel. Natuurlijk klinkt de muziek oubollig, en hoef je geen hoge graad in de wiskunde te hebben om de songstructuren te bevatten, zo wereldschokkend is het allemaal niet. Zeker de zang zal de nodige kritiek te wachten staan, zelden een zanger gehoord met een nog bizarder stemgeluid dan Ozzy (om die vergelijking maar aan te houden), maar het past de muziek uitstekend. Juist de nostalgie, de authenticiteit vormen wat mij betreft de belangrijkste wapens van deze re-release.
De overige drie tracks kennen we nog van de EP, al is de oorspronkelijke volgorde natuurlijk andersom, maar ja, die EP besprak ik nou eenmaal eerder. Die lange, slepende tracks hebben overigens mijn voorkeur boven de twee kortjes die ik eerder noemde. Ze bevatten veel meer gevoel, pathos, en vooral die melancholie. Heerlijk! Grappig is ook nog dat het korte instrumentaaltje Dance Of The Banshee z'n oorspronkelijke titel heeft terug gekregen. Op eerdere uitgaven heette de track nog Acoustics, wat natuurlijk een wanstaltige naam is voor zo'n rustiek gitaarmelodietje. Waarom ooit is gekozen voor die titel, geen idee.
Al met al een lekker opwarmertje voor het aanstaande nieuwe werk. Ik kijk er naar uit.
