Pander - Break The Oath

• BandPander [NL]
• TitelBreak The Oath
• Release datum01-04-2022
• LabelEigen beheer
• Genre Doommetal, Sludgemetal, Stoner

Tracklist

01. Earth's Face
02. Ordeal
03. Deceit
04. It Burns
05. Break The Oath
06. Victimized
07. Krush
08. Bonha
09. Inside
10. Lost

Helaas raakt een band door een gebrek aan releases (en live-shows in mijn omgeving) wel eens buiten mijn herinnering. Zo ook het Friese Pander, dat mij begin 2016 aangenaam verraste met hun tweede album (tenzij je demo-album Go niet meetelt, dan was het hun eerste) Fierce Self. Inmiddels ruim zes jaar verder heeft het tot een trio ingekrompen gezelschap de mokerharde opvolger paraat: Break The Oath.

Als er iets is dat me bij eerste beluistering meteen opvalt, is dat het aanmerkelijk donkerdere en zwaardere geluid dat de band er anno 2022 op na houdt. De composities zijn weliswaar meer gestroomlijnd, maar de gure riffs, distortion en fuzz vliegen je aan alle kanten om de oren. Wat de relatieve beperkingen van een drietal zouden kunnen betekenen, maakt Pander tot z'n voordeel: de geluidseffecten zorgen voor een lekker vol geluid, en maken de logge klanken tot een waar luisterplezier! Het is voor mij echt een genot om me hierop te laten meevoeren naar de donkerste krochten van de menselijke geest.

Ergens op het snijvlak van (iets minder) stoner, (en heel veel) doom en sludge doet Pander z'n ding; en verdomme, wat houd ik van dit geluid! Of het nou gaat om de als een op hol geslagen stampede klinkende opener Earth's Face, of stevig doorzeurende en -zagende tracks als Ordeal, It Burns, titelnummer Break The Oath, en Inside (wel veel stoner!) die naast de beukende passages heerlijke psychedelische effecten laten horen ter aangename afwisseling. Vooral dat titelnummer maakt indruk op mij, wat een kracht, maar ook wanhoop en ellende straalt deze track uit! Het leed van de wereld drukt zwaar op de schouders van de bedenker(s) zo te horen. Prachtig!

Meinderts getormenteerd klinkende vocalen passen heel goed als tegenwicht van de logge muziek, een paradox die heel goed uitpakt! Tijdens afsluiter Lost klinkt die zang zelfs behoorlijk clean, en voegt daarmee een melodieus aspect toe aan het lompe beukgeweld. Daarmee is Break The Oath gewoon negen keer (intermezzo Bonha laat ik even buiten beschouwing) echt kneiterhard raak! Niet alleen gedurende de bovengemiddeld lange composities overtuigt Pander elk moment, zelfs het album als geheel kent wat mij betreft geen zwak moment.

Het gebeurt tegenwoordig niet vaak meer dat ik een album van voor tot achter in één keer kan beluisteren - ik heb altijd wel wat te zeiken, of niet elke track kan me evenveel boeien - maar Pander heeft het voor elkaar. Waarbij de onderlinge variatie (ik heb de drie kortere, vlottere en meer stoner-achtige tracks Deceit, Victimized en Krush nog niet eens genoemd) een absolute pre is. En ik weet het wel, smaken verschillen, maar dit is muziek naar mijn hart!