Paradise Lost - Medusa

• BandParadise Lost [GB]
• TitelMedusa
• Release datum01-09-2017
• LabelNuclear Blast [DE]
• Genre Doomdeath, Gothic metal

Tracklist

01. Fearless Sky
02. Gods Of Ancient
03. From The Gallows
04. The Longest Winter
05. Medusa
06. No Passage For The Dead
07. Blood and Chaos
08. Until The Grave

Laat die gasten van Paradise Lost maar schuiven. Die doen altijd lekker waar ze zelf zin in hebben. Hoewel sommige albums uit het inmiddels omvangrijk geworden oeuvre wegens te drastische koerswijziging wel eens tot teleurstelling leidden, heeft het quintet uit Halifax nooit een echt slecht album uitgebracht.

Ooit begonnen als doorsnee death metalclubje groeide de band al snel uit tot een respect afdwingend doom/death band om vervolgens de gothic metalscene op zijn kop te zetten middels krakers van albums als Icon en Draconian Times. Daarna ebde het grote succes iets weg maar verdween de band nooit van het toneel.

Met het geweldige The Plague Within uit 2015 greep Paradise Lost weer enigszins terug op haar prille verleden. Door het oude doom/deathgeluid te combineren met de rijke geschiedenis van de band ontstond een dynamische schijf die veel voorgaande albums overtrof. Met het nu voorliggende Medusa kiezen de treurwilgen voor een continuering van de stijl van The Plague Within. Met als belangrijkste verschil een drassiger en zwaarder geluid waardoor het accent nog meer op doom komt te liggen.

Medusa is een verzameling klaagzangen geworden met herkenbare elementen zoals de immer wenende leadgitaar van Gregor Mackintosh en het typische timbre van de nog vaker gruntende Nick Holmes. Het album kruipt tergend uit de startblokken met het ruim acht minuten durende epische Fearless Sky. De perfecte start van een trip langs de grenzen van de vergankelijkheid.

Ingeklemd tussen het machtige From The Gallows en het stuwende titelnummer ligt het enigszins op Draconian Times teruggrijpende The Longest Winter. Temidden van die imponerende doch rafelig opgetuigde composities is dit prachtig aangeklede nummer welhaast een vreemde eend in de bijt. Het geeft aan dat Medusa in tegenstelling tot haar voorganger minder een samentrekking is van het rijke verleden en wat meer een eenduidige koers vaart.

Opnieuw levert de and een solide album af waarin een sombere stemming zoals altijd de boventoon voert. Zoals altijd ook weer verpakt in overwegend compacte en coherente songs, is Paradise Lost altijd herkenbaar binnen een grote variëteit aan stijlen. Ditmaal is het een logisch vervolg op The Plague Within. Wie weet hoelang het duurt voordat we weer in Depeche Mode-verschijnselen gedompeld worden.