Paradise Lost - Obsidian

• BandParadise Lost [GB]
• TitelObsidian
• Release datum15-05-2020
• LabelNuclear Blast [DE]
• Genre Dark rock / metal, Gothic metal

Tracklist

01. Darker Thoughts
02. Fall From Grace
03. Ghosts
04. The Devil Embraced
05. Forsaken
06. Serenity
07. Ending Days
08. Hope Dies Young
09. Ravenghast

Paradise Lost blijft ook maar doorgaan met het uitbrengen van nieuw materiaal. We weten allemaal hoe de band nooit voor één gat te vangen is en in het verleden altijd op zoek was naar nieuwe geluiden. Sinds de laatste jaren maakt de band er een gewoonte van om al die invloeden uit het verleden samen te smelten tot één ultiem Paradise Lost-geheel waarbij de ene keer de accenten net weer anders komen te liggen dan de andere keer. Zo was het voorgaande album Medusa voorzien van een drassig en zwaar geluid. En het nieuwe Obsidian zet zich daar tegen af door weer eens wat oude new wave invloeden uit de mottenballen te halen.

Bij Paradise Lost waren The Sisters Of Mercy nooit ver weg. Wie First Last And Always draait en daarna het geroemde Draconian Times opzet, moet erkennen dat de vijf van Halifax meer dan schatplichtig zijn aan deze gothic/wave act uit de jaren '80 (en een beetje '90). Op Obsidian is dat min of meer ook weer zo, maar het is toch allemaal weer wat subtieler gedaan. Al is het maar omdat Paradise Lost dit keer ook de oude doom/death invloeden blijft verwerken in haar geluid. Zo kun je wel stellen dat de band sinds The Plague Within completer en vertrouwder dan ooit is gaan klinken zonder dat je kunt zeggen dat Paradise Lost als een soort Motörhead of AC/DC zichzelf steeds zit te herhalen.

Zo is opener Darker Thoughts meteen een binnenkomer van jewelste. Een klassieke druilerige track met fraaie orkestrale partijen en ook direct met die huilende gitaar van Gregor Mackintosh. Een warm bad dat altijd goed doet. Via Ghosts daarentegen duiken we die alternatieve dansavond in een één of ander kraakpand uit de jaren '80 in om ondergedompeld te worden in de wave- en gothicgeluiden die toen de Europese underground domineerden. Denk Sisters Of Mercy, Bauhaus of ons eigen (Clan Of) Xymox met een vet metalgeluid. Dit is echt een fraaie symbiose geworden. Wel dansbaar maar zeker niet zo lichtvoetig als Say Just Words of The Last Time.

Serenity wil ik er ook nog even uitpikken vanwege zijn aparte folkinslag en een marsritme dat herinnert aan de oorlogsverklaringen van Bathory. Ook hier schemert weer bas- en gitaarwerk door dat aan wave gelinkt kan worden. Op het eerste gehoor allemaal vertrouwd Paradise Lost spul maar tegelijkertijd zo rijk aan details die de voorliefdes van de heren etaleren. Dit is hoe je als band een ode brengt aan je eigen roemruchte verleden.

De afsluiter Ravenghast is de absolute klapper. Traag dreigend en sinister sleept dit monster je in wanhoop schreeuwende ziel naar het einde van het album. Obsidian bevestigt het bestaansrecht van Paradise Lost opnieuw. Elke keer als je denkt Paradise Lost wel te kennen en wel gehoord te hebben, proppen ze weer een album in je mik dat je doet erkennen dat de band haar eigen rode draad nog altijd fris en fruitig houdt.