Paradise Lost - The Plague Within

• BandParadise Lost [GB]
• TitelThe Plague Within
• Release datum01-06-2015
• LabelCentury Media Records [DE]

Tracklist

01. No Hope In Sight
02. Terminal
03. An Eternity Of Lies
04. Punishment Through Time
05. Beneath Broken Earth
06. Sacrifice The Flame
07. Victims Of The Past
08. Flesh From Bone
09. Cry Out
10. Return To The Sun

Het hing al een beetje in de lucht zo aan de vooravond van Paradise Losts gloednieuwe album The Plague Within. De band zou een terugkeer gaan maken naar de wortels. Eerst kwam gitarist Gregor Mackintosh met zijn death metalproject Vallenfyre. Toen was er ineens een remake van het oude Our Saviour. Het net zo oude Rotting Misery dook na lange tijd weer eens in de setlist op. Nick Holmes smeerde zijn grunt nog wat meer bij het Zweedse Bloodbath. En nu is de cirkel rond voor Paradise Lost.

De muzikale levensloop van het uit het Engelse Halifax afkomstige Paradise Lost is een grillige. De eerste demotapes lieten nog een ruwe death metalband horen die te veel naar Bolt Thrower geluisterd had. Al snel werd met de volgende tape duidelijk dat Paradise Lost heel wat eigenzinniger kon klinken dan dat. En met Lost Paradise verscheen er een debuut dat een rap ontluikende doom/death beweging mede in gang zette. Amper een jaar later liet de band middels Gothic weten dat geluid alweer zat te zijn. Een nogal revolutionair album zo bleek uit de golf van gothisch getinte metalacts die ineens doorbraken. Paradise Lost liet het koud en ontwikkelde zich verder. Met het tijdloze Draconian Times uit 1995 als artistiek en commercieel hoogtepunt.

Het bleek ook weer een reden om opnieuw de koers drastisch te wijzigen. Het met electronica opgeluisterde One Second bleek een opmaat voor het uiterst gewaagde Host. Een album waar geen spoortje metal te bekennen is maar waar de liefde voor new wave acts meer dan ooit in doorklinkt. Ofschoon het album wel degelijk de treurende ziel van Paradise Lost herbergde haakten velen af. Vanaf dat moment begon de band te worstelen met haar inspiratie en een reeks aardige, maar nietszeggende albums was het gevolg.

Sinds In Requiem weet de band de weg naar de fans weer goed te vinden. Vooral leunend op het geluid van Icon en Draconian Times brengt met een stel heel bevlogen klinkende albums uit. Waar al die tijd de neus voor opgehaald werd is het werk van Lost Paradise. Via veel interviews lieten bandleden weten nooit meer aan death metal te willen denken. Maar ja, in deze tijd wemelt het van de bands die de roots weer een beetje opzoeken. Denk aan Queensrÿche, My Dying Bride, Testament et cetera. Nu zijn we kennelijk aanbeland bij de bands waar we het niet meer van verwachtten.

Het is echter te gemakkelijk om The Plague Within als tweelingbroertje van Lost Paradise neer te zetten. Eigenlijk vat Paradise Lost de meest succesvolle facetten uit haar carrière op slimme wijze samen. Nummers als No Hope In Sight en Punishment Through Time herinneren qua instrumentatie nog altijd aan Icon of Draconian Times. De grunt van Holmes zet er een fiks aantal vieze dikke strepen onder zodat het geheel een iets andere dimensie krijgt. Het bombastische An Eternity Of Lies laat horen dat het Paradise Lost altijd om de compositie zelf draait. Op gezette momenten kweekt men middels aangezette accenten die bekende treursfeer waar de band patent op heeft. De leadgitaar van Mackintosh als oudste rode draad in het totaalplaatje.

Verrassingen zijn er ook. Het gaspedaal dat ineens gevonden wordt in het agressieve Flesh From Bone. Of wat te denken van de stoneroefening die Cry Out heet? Het absolute hoogteopunt heet wat mij betreft Beneath Broken Earth. Een doomnummer in optima forma. Een gelaten maar indringende treurmars met prachtig rondzingend lead- en harmoniewerk. Dit is toch waar Paradise Lost voor gemaakt is?

Paradise Lost heeft zich definitief verzoend met haar verleden en dit voor The Plague Within op vernuftige wijze weten te incorporeren in haar overbekende totaalsound. Het levert een tiental pakkende nummers op die ondanks hun relatieve eenvoud niet snel vervelen. Nadat My Dying Bride die in 1999 al op haar schreden terugkeerde is Paradise Lost de tweede van de oude Peaceville 3 die na een dwaling de roots weer opzocht. De vraag dringt zich op wanneer Anathema van plan is dit voorbeeld eens te gaan volgen.