Paradise Lost - Tragic Illusion 25 (The Rarities)
- Paradise Lost [GB]
- Tragic Illusion 25 (The Rarities)
- 21-10-2013
- Century Media Records [DE]
Tracklist
01. Loneliness Remains
02. Never Take Me Alive (Spear Of Destiny cover version)
03. Ending Through Changes
04. The Last Fallen Saviour
05. Last Regret (Lost in Prague Orchestra Mix)
06. Faith Divides Us - Death Unites Us (Lost in Prague Orchestra Mix)
07. Cardinal Zero
08. Back On Disaster
09. Sons Of Perdition
10. Godless
11. Missing (Everything But The Girl cover version)
12. Silent Heart
13. Gothic 2013
14. Our Saviour 2013
Om hun 25-jarig bestaan te vieren komt Paradise Lost (of beter gezegd label Century Media) met een verzameling rariteiten. Het is een opsomming van niet meer (eenvoudig) verkrijgbare B-kanten, covers, afwijkende versies en/of bonustracks. Een logisch daar uit voorkomende titel voor zo'n album is dan ook Tragic Illusion 25 (The Rarities).
Als extraatje zijn ook nog twee inmiddels stokoude nummers opnieuw opgenomen. Dit zijn Gothic (van het tweede album Gothic, 1991) en Our Saviour van debuutalbum Lost Paradise (1990). Deze twee nummers zijn zeer herkenbaar gebleven, en trouw aan de oorspronkelijke stijl (de grunt van Nick Holmes!). Toch is zeker te horen dat de band deze muziek in later tijden heel anders aangepakt heeft of zou hebben.
Naast alle muzikale festiviteiten begint het album echter met een splinternieuw nummer, Loneliness Remains. Dit is een lekker depressief klinkende track, met vooral het herkenbare slepende gitaargeluid van Gregor Mackintosh dat zo kenmerkend is voor de muziek van deze band. Door de manier van zingen doet het nummer me in eerste instantie denken aan Type O Negative. Hoe dan ook, een perfect najaarsdip-nummer!
Ook zijn er nog wat nummers over van opnamesessies van de laatste twee verschenen studio-albums. The Last Fallen Saviour heeft Tragic Idol niet gehaald, en van en Faith Divides Us, Death Unites Us is dat Cardinal Zero. Van dat laatstgenoemde album zijn ook nog wat alternatieve versies van tracks voorhanden. Waarbij de orkestrale aanpak redelijk aansluit bij de bestaande muziek. Leuke insteek.
Ronduit een misser vind ik de Paradise Lost versie van Missing, oorspronkelijk van Everything But The Girl. Het gevoel van het origineel acht ik superieur boven deze 'high-tech' coverversie. Gelukkig sluit het album wat mij betreft positief af door de heropnames van de golden oldies, die me doen herinneren aan de tijd dat ik deze band nog heel erg waardeerde. Dat dat in de loop der jaren is veranderd ligt net zo veel aan mezelf als aan de wisselende muzikale inzichten van Paradise Lost; denk ik tenminste.
