¡Pendejo! - Atacames

• Band¡Pendejo! [NL]
• TitelAtacames
• Release datum25-04-2014
• LabelChanco Records [NL]
• PromotorPimp [NL]

Tracklist

01. El verano del '96
02. Ámor y pereza
03. Unero
04. Amiyano
05. Camaron
06. Cuarenta y siete
07. Hermelinda
08. Dos
09. El jardinero
10. La chica del super no se puede callar

¡Pendejo! is een nog relatief onbekende band die op 25 april zijn tweede album Atacames heeft uitgebracht. Na een eerste blik op de bandnaam en album- en songtitels zou je het niet zeggen, maar deze band komt 'gewoon' uit Nederland. De band is dan ook opgericht door twee neven met roots in Zuid-Amerika. Atacames is op de ouderwetse manier opgenomen (met producer Pieter Kloos in de Eindhovense The Void Studio), dat wil zeggen vrijwel live in de studio. Op deze manier komen de rauwe klanken van ¡Pendejo! dan ook het best tot z'n recht.

De betekenis van ¡Pendejo! laat ik hier nog even in het midden; ik zou zeggen: zoek het zelf in ieder geval even op voordat je je met een bandshirt in Spaanstalig gebied gaat begeven. Atacames is een klein dorp aan de kust van Ecuador, waar frontman El Pastuso in de zomer van 1996 voornamelijk zijn inspiratie voor de teksten op dit album heeft opgedaan. De muziek die dit gemeleerde gezelschap ten gehore brengt is oerdegelijke, traditionele stoner rock, op Nederlandse leest geschoeid, overgoten met een temperamentvolle Latino-saus.

El Verano Del '96 (inderdaad: de zomer van '96) opent het album en zet meteen de zware toon. Heerlijk swingend, met een verrukkelijke groove, zware bas- en gitaren en swingend drumwerk. De licht hysterische zang past hier perfect bij. Ook horen we in dit eerste nummer al meteen wat ¡Pendejo! voornamelijk zo uniek maakt: het gebruik van de trompet! Naast de Spaanstalige teksten zorgt dat er voor dat de band hoe dan ook herkenbaar klinkt. Het nummer bevat trouwens een heerlijk lomp middenstuk, letterlijk moddervet!

De navolgende tracks zijn wat compacter, maar altijd opzwepend en swingend. Het valt mij niet mee om op deze ritmes stil te blijven zitten, wat een opdringerige grooves! De Spaanse taal lijkt zelfs nog voor een extra opwindend aspect te zorgen, zonder dat ik overigens precies weet wat er nou bezongen wordt. Het zijn de klank en de rauwe manier van 'zingen', eerder brullen, die dit opzwepende effect hebben.

Atacames is gewoon van begin tot eind (La Chica Del Super No Se Puede Callar is overigens een lekker slopende afsluiter!) een heerlijk beukend album, dat uit z'n voegen barst van de dampende en ronkende stoner. Precies zoals ik m'n muziek graag heb: met lekkere rafelige randjes en zwaar op de maag. Om maar in de stijl van de band te blijven: dit is muziek met cojones!