Poema Arcanvs - Stardust Solitude

• BandPoema Arcanvs [CL]
• TitelStardust Solitude
• Release datum28-08-2020
• LabelTranscending Obscurity [IN]
• Genre Doommetal

Tracklist

01. Stardust Solitude
02. Orphans
03. Haven
04. The Lighthouse Keeper
05. Straits of Devotion
06. Pilgrim
07. Kingdom of Ruins
08. Brave

Ik heb zo af en toe wel eens de loftrompet gestoken over doombands uit Chili, die me eigenlijk nooit teleurstellen. Zo heb ik het ook wel eens gehad over Poema Arcanvs. Toen ik hun nieuwste promo onder ogen kreeg had ik zo'n moment van: dat is lang geleden, wat heb ik in de loop der jaren van die band gemist? Op album-gebied in elk geval niks, want de band heeft de afgelopen acht jaar simpelweg niks uitgebracht. Stardust Solitude is de opvolger van Transient Chronicles van oktober 2012. Ik probeer de draad weer op te pakken.

Omdat de Chileense doomsters al actief zijn sinds midden jaren '90 wordt al gauw het label legendarisch opgeplakt. Oorspronkelijk geïnspireerd door de Britse onheilige drie-eenheid Paradise Lost, Anathama en My Dying Bride, hebben ze een krachtig, emotie-vol geluid ontwikkeld dat ze in de loop der jaren steeds verder hebben uitgediept. Stardust Solitude is (pas) hun zesde volledige album, waar opnieuw geprobeerd wordt de zaken naar een hoger niveau te tillen. Op het gebied van dynamiek en speelruimte is immers nog wel wat te winnen. Naast genoemde inspiratiebronnen hoor ik zelf overigens vooral veel raakvlakken met "onze eigen" veteranen Officium Triste.

Doom metal hoeft namelijk niet altijd "alleen maar" ploeterend en traag te zijn; Poema Arcanvs heeft dat heel goed door en heeft dan ook het nodige aan midtempo en groove in hun nummers geïnjecteerd. Natuurlijk, de hoofdmoot bestaat zeker wel uit een log ritmisch fundament, dikke riffs, weeklagende melodieën en een bijna smekende "priesterlijke" vocale voordracht. De huilende gitaren zijn niet van de lucht, terwijl er stevig doorgestampt wordt in zware duisternis.

Hoewel de monolithische opener (tevens langste en titelnummer) Stardust Solitude alle aandacht voor zich opeist - en terecht natuurlijk - vind ik de kracht en eigenheid van Poema Arcanvs niet liggen in de klassieke doom-epossen. Ik vind de band op z'n best in de meer compacte (al is die term bij doom natuurlijk relatief) tracks die net wat van het vastgelegde doom-juk afwijken. Orphans en Haven bevallen me daarom al een stuk beter. Ook Kingdom of Ruins is zo'n track die speelt met tempowisselingen, met neigingen naar net dat tikje heavy (en dan natuurlijk wel echt heavy!) metal zoals bijvoorbeeld Candlemass die ook had. Ook het wat minder eenvoudig te doorgronden The Lighthouse Keeper doet het bij mij heel erg goed. Dit is gewoon headbang-materiaal!

Afsluiter Brave eindigt waar Stardust Solitude begon, opnieuw een trage, lange treurmars, zoals doom toch ooit bedoeld is. Poema Arcanvs stelt wederom niet teleur, en houdt wat mij betreft de Chileense doom metal-eer hoog.