Rages of Sin - Divergence

• BandRages of Sin [NL]
• TitelDivergence
• Release datum25-04-2020
• LabelEigen beheer
• Genre Deathmetal, Melodieuze deathmetal

Tracklist

01. Defeasance
02. Deference
03. Defiance
04. Dalliance
05. Derivance
06. Deliverance
07. Deviance
08. Descendants

Rages Of Sin is een Haagse metalband die al zo'n tien jaar actief is. Veel materiaal had de band nog niet uitgebracht, zodat ze het vooral moesten hebben van graag en veel op het podium staan. In 2010 kwam de band met een zelfgetitelde viertrack-demo, die aansprekende optredens opleverde. Het duurde tot 2018 eer de demo een vervolg kreeg met EP The Gospel Of .... die mij / ons hier nog ontgaan is. Dat mag zeker niet gaan gebeuren met het zojuist verschenen langspeler-debuut Divergence. Ik kan wel alvast verklappen dat deze kwalitatief dik in orde is, en absoluut gehoord mag worden!

De individuele bandleden geven zelf aan dat ze sterk zijn geïnspireerd door het Zweedse melodieuze death metal-geluid dat wordt vertegenwoordigd door bands als Hypocrisy, In Flames, Bloodbath, Soilwork, en At the Gates. Het is dus logisch dat deze muziekstijl het voornaamste bestanddeel vormt van de muziek van Rages Of Sin. Maar het Haagse kwartet is zeker geen copycat, en geeft een eigen draai aan hun geliefde muziek-genre.

Opener Defeasance gaat bruut van start, en laat direct horen dat Rages Of Sin zich inderdaad niet blind staart op slechts de verwachte melodeath. Deze lompe track is een goed gekozen begin van het album, want hij komt echt keihard binnen. Stevig trommelwerk houdt het tempo er goed in, de riffs zijn goed te volgen en liggen lekker in het gehoor, de bijbehorende brul is eveneens lekker bruut. De verrassingen bestaan uit heerlijke tempo-vertragingen, en squeels ter afwisseling van de woeste grunt. Naarmate het album vordert blijkt er zo in bijna elk nummer wel een wending te zitten die je net niet verwacht. Zo begint Deference met een stukje elektronica, aanzienlijker cleaner gitaren, en blijkt ook de zang ontdaan van alle bruutheid in semi-cleanheid ook te overtuigen. Behalve bruut komt de band dus ook in een meer melodieuze modus, overtuigend over.

Defiance verrast met een lange speelduur, ingezet door ingetogen gitaargetokkel, en langzaam maar zeker verwordend tot een prachtig hoorspel, waarin rauwere stukken worden afgewisseld melodieuze passages. Vooral gitaarsolo's en opnieuw cleane zang vallen me hier in positieve zin op; Rages Of Sin durft overduidelijk buiten de lijntjes van het genre te kleuren, en dat gaat ze nog goed af ook! Ondanks het uitgesponnen (beetje proggy / Opethiaanse) karakter gaat deze track geen seconde vervelen, sterker nog: meermaals beluisteren raad ik aan, want er valt zodanig veel te beleven dat je diverse dingen niet direct op zullen vallen. Het is lekker voor de afwisseling dat hierna Dalliance (met opnieuw verrassende opening) weer beukt als een malle!

Ik was niet van plan om de overige vier tracks ook nog eens stuk voor stuk te gaan benoemen, al zijn zeker het onheilspellende Derivance (begint als Morbid Angel-achtige old school death) en het donkergekleurde Deviance nog absoluut noemenswaardig. Afwisselend bruut en melodieus staat deze track misschien nog wel het meest garant voor de betekenis van de albumtitel Divergence: Afwijking, inderdaad het vermogen om buiten de gebaande paden te treden, durven anders te zijn. Daaraan gekoppeld is natuurlijk de diversiteit die Rages Of Sin hier in muzikaal opzicht te bieden heeft. De songtitels hinten naar een specifiek concept, maar dat is meer een verwijzing naar de muzikale insteek dan naar een bepaalde thematiek. Hoewel de titels allemaal op elkaar lijken wil de band hiermee juist de diversiteit benadrukken: 'don't judge the book by its cover', zoiets.

Rages Of Sin heeft mij enorm weten te verrassen met Divergence. Daar waar ik me had ingesteld op 'de zoveelste melodeath-plaat' slaat het Haagse kwartet me keihard om de oren met hun verscheidenheid, en kwalitatief sterke aanpak. Zowel compositorisch als muziektechnisch heeft de band de zaakjes uitstekend op orde, waarbij ik de maling aan stijlvastheid hier het grootste pluspunt vind. Aanrader voor iedereen die niet van die typisch Zweedse melodeath houdt, zou ik met een knipoog willen afsluiten!