Reptilian - Perennial Void Traverse

• BandReptilian [NO]
• TitelPerennial Void Traverse
• Release datum22-04-2016
• LabelEdged Circle Productions [NO]

Tracklist

01. Swamp
02. Possessed By the Eyes of the Living God
03. Cede to Celestial Providence
04. Phantasm
05. Cadaverous Creature
06. Transmigration

Reptilian (genoemd naar het album van Keep Of Kalessin?) is een Noorse metalband die sinds 2012 bestaat. Tot nu toe was het enige wapenfeit van de band een splitsingle met het eveneens Noorse Inculter, waarvan overigens bassist Cato Bakke ook deel uitmaakt. Ook opvallend: de vier bandleden vormen samen ook de thrash metalband Cockroach Agenda. Perennial Void Traverse is het debuutalbum van Reptilian.

Wat je van Reptilian te horen krijgt is echter allesbehalve thrash. Hoewel deze band getagd wordt als death metal vind ik hun muziek wat lastig te categoriseren. Ik zou het omschrijven als een mix van old school death (d-beat, crust) en doom metal met wat post-hardcore/sludge invloeden; en zo her en der ook nog een flinke scheut black metal (Cede to Celestial Providence, Cadaverous Creature). Echt van alles wat dus. De muziek is donker, bij vlagen snel en kneiterhard, maar net zo makkelijk atmosferisch en loom. Bands waar ik aan moest denken zijn de landgenoten van Execration en het Zweedse Morbus Chron.

Opener Swamp is al een goed voorbeeld van die veelzijdigheid, want deze vliegt echt alle kanten op. Nou ja, dat geldt uiteindelijk voor alle zes de nummers, die dan ook een bovengemiddelde speelduur hebben. Geen lichte kost dus, ook letterlijk niet. De muziek ligt overwegend zwaar op de maag, en is bij vlagen heerlijk bruut. Swamp opent lekker lomp en traag, maar schuwt ook beukende stukken niet. Je wordt als luisteraar echt heen en weer geslingerd tussen dreigende slepende passages en ziedende, zelfs naar blast neigende stukken. Maar zelfs in die snelheid blijft de muziek onheilspellend klinken; dit lijkt me boosaardigheid ten top.

Om de veelzijdigheid te horen kom je denk ik nog het best uit bij Cede to Celestial Providence. Deze bevat net zo makkelijk logge Sabbathiaanse riffs als black metal getinte riffs. Al klinkt dit misschien als een allegaartje, dat is het zeker niet, Reptilian weet al hun verschillende invalshoeken kunstig te verpakken tot een logisch lopend geheel in elk afzonderlijk nummer. Ik denk dat afsluiter Transmigration eigenlijk nog het dichtst in de buurt komt bij 'gewone' doom/death metal, en het meest gangbare stukje muziek oplevert. Misschien kun je de vocalen nog een beetje als rode draad beschouwen, al klinken ook die allesbehalve toegankelijk: een op hol geslagen, licht hysterische versie van Martin van Drunen komt denk ik nog het dichtst in de buurt.

Ik ben best onder de indruk van de flinke pot herrie die Reptilion me heeft voorgeschoteld. Het kostte een paar luisterbeurten voordat het allemaal een plaatsje kreeg, maar de beloning is dan een moddervet album met een boosaardige sfeer. Ik denk dat iedereen die van wat extremere metal met een kwinkslag houdt, hier wel wat van zijn of haar gading kan vinden!