Sabaton - The Last Stand

• BandSabaton [SE]
• TitelThe Last Stand
• Release datum19-08-2016
• LabelNuclear Blast [DE]
• Genre Heavy / power metal

Tracklist

01. Sparta
02. Last Dying Breath
03. Blood Of Bannockburn
04. Diary Of An Unknown Soldier
05. The Lost Battalion
06. Rorke´s Drift
07. The Last Stand
08. Hill 3234
09. Shiroyama
10. Winged Hussars
11. The Last Battle
12. Camouflage (Stan Ridgway cover)(bonus)
13. All Guns Blazing (Judas Priest cover)(bonus)
14. Afraid To Shoot Strangers (Iron Maiden cover)(bonus)

De parallellen tussen de thematiek van Sabaton, en de gestage opmars die deze band de laatste jaren maakt, zijn overduidelijk te trekken. Het lijkt wel alsof de Zweedse oorlogsmachine via een uitgedokterd strijdplan de wereld aan het veroveren is. Gelukkig is het enige geweld dat hierbij te pas komt van muzikale aard. In dit geval gaat het over alweer de achtste aanval op onze trommelvliezen: The Last Stand.

Hoewel het er een paar jaar geleden intern nog stevig aan toe ging, heeft het huidige Sabaton daar geen last meer van. Het lijkt ook niet heel veel uit te maken wie er in de band zitten, zolang de eigenlijke aanvalsleiders maar aanwezig zijn. Behalve zanger Joakim Brodén en bassist Pär Sundström mag in dit kader ook zeker producer, engineer en mixer Peter Tägtgren niet onvermeld blijven. Dankzij zijn schier onmisbare bijdrage zit ook The Last Stand weer zeer strak in het gel(u)id. Zelfs aan de lokatie waar dat heeft plaatsgevonden is niks veranderd: Studio Abyss in Pärlby, Ludvika, Sweden.

Goed, over het overkoepelende thema is al genoeg geschreven; maar stiekem kan ik over de muziek zelf ook best kort zijn. Want wat Sabaton op dat vlak te bieden heeft weten we inmiddels ook allemaal, en daar zal op dit nieuwe album ook echt helemaal niks aan veranderd zijn. Dat betekent dus dat we opnieuw de bekende pompeuze, maar catchy power metal voorgeschoteld krijgen, met zwaar aangezette toetsenpartijen en koren. Het is eenvoudig klinkende metal, die zich bij fans all over the world gemakkelijk in de gehoorgangen en hersenpan laat nestelen.

Echte verrassingen zijn daarbij niet te verwachten, al treedt de band zo heel af en toe een klein beetje buiten de comfortzone. Van een doedelzak hoeven we niet op te kijken, die past prima binnen het epische en heldhaftige karakter van Sabaton en z'n muziek. Maar een invallend Hammond-orgel is dan wel best opvallend. Dit zorgt er voor dat Blood Of Bannockburn een redelijk eigen karakter krijgt. Al blijft het ook dan nog netjes binnen de schijnbaar strak afgekaderde Sabaton-sound passen.

Brodén en de zijnen zullen er wel voor waken om al te ver van het zo succesvolle aanvalsplan af te wijken. Hetgeen tot wereldwijd succes heeft geleid mag natuurlijk niet in gevaar worden gebracht, met opnieuw een voorspelbaar, risico- en spanningsloos album tot gevolg. Alles dat Sabaton momenteel aanraakt lijkt in goud te veranderen, zelfs een eigen festival en een eigen cruise behoren inmiddels tot het Sabatonrijk.

Waarbij het me opnieuw opvalt hoe kort The Last Stand duurt, zelfs nog een tikje korter dan z'n voorganger. Wat Sabaton doet, doet Sabaton goed. De band weet waar z'n kracht ligt, en voert dat met een militaristische precisie uit: korte, felle, bombastische tracks, met volle overtuiging en overredingskracht gebracht. De fans zullen er weer van smullen, ik word inmiddels niet meer koud of warm van deze herhaling van zetten.