Sadist - Hyaena

• BandSadist [IT]
• TitelHyaena
• Release datum16-10-2015
• LabelScarlet Records [IT]

Tracklist

01. The Lonely Mountain
02. Pachycrocuta
03. Bouki
04. The Devil Riding the Evil Steed
05. Scavenger and Thief
06. Gadawan Kura
07. Eternal Enemies
08. African Devourers
09. Scratching Rocks
10. Genital Mask

Heel eerlijk gezegd was ik de band na het album Tribe uit 1995 alweer uit het oog verloren. Het uit Italië afkomstige Sadist had een eigenzinnig debuut op haar naam staan. Haalde met een videoclipje de playlist van Headbanger's Ball en scoorde ook wat buzz in de papieren media. Ondanks dat hing er een een bandwagon-sfeertje om heen. Je had al Atheist. Het almachtige Death ontwikkelde zich van archetypische death metalband tot een progressief monster. Cynic oogstte waardering met hun fusion georiënteerde metal en Sadist ging daar doodleuk een beetje tussenin zitten.

Toch hield de band al die jaren vol. Een zeven jaar durende stop daargelaten, poepte de band met enige regelmaat albums uit en het moest tot 2015 duren eer dat ondergetekende weer eens iets van deze mannen onder de neus geschoven kreeg. Hyaena biedt het meest recente werk van Sadist en bij beluistering dringt de de vraag zich aan me op over hoe het kan dat ik hier enkele maanden geleden een waarderend betoog voor een heruitgave van een Atheist LP afstak en al die jaren nooit meer aan Sadist heb gedacht? U weet zelf waarschijnlijk veel beter.

Dan het album. Zoals gezegd volhardt Sadist in haar eigen grondbeginselen. Een parade aan avontuurlijke muzikale nekkenbrekerij trekt in een slordige drie kwartier voorbij aan de luisteraar. Opener The Lonely Mountain duizelt het me al direct met op jazzy fundamenten gestoelde metal. Een door een contrasterend keyboardthema begeleide track als Bouki laat tegelijkertijd ook horen dat de band best recht door zee kan klinken. Stevige riffs verpakt in een duidelijke structuur bieden voldoende houvast voor de verdwaalde reiziger.

Het best gelukte aspect van Hyaena is het dromerige karakter dat links en rechts een extra dimensie geeft aan de composities. De wijze waarop The Devil Riding The Evil Steed opent is doodeenvoudig maar roept onverbiddelijke herinneringen op aan het ongemakkelijke Exorcist-thema. Het nummer ontspint zich in een nogal dronken klinkend beukstuk waarin Sadist juist weer zijn minder toegankelijke kant laat zien. Let ook op het waanzinnige baswerk dat, hoewel verstopt in de mix, een frivool accent toevoegt aan het geheel. Ook het bijna dansbare African Devourers illustreert het nadrukkelijke spel van de ritmesectie.

Hyaena is een uitstekende aflevering uit de reeks van spaarzame progressieve death metalpareltjes. Alhoewel death metal hier slechts het fundament is waarop een keur aan ideeën is gestoeld. Sadist is daar voor mensen die hun honger na albums van Gorguts, Atheist, Ephel Duath en aanverwanten nog niet gestild zagen. En uw recensent heeft ondertussen wat huiswerk te doen aangaande het hiaat in zijn cataloguskennis van Sadist.