Satan's Satyrs - Die Screaming

• BandSatan's Satyrs [US]
• TitelDie Screaming
• Release datum20-04-2014
• LabelBad Omen Records [GB]
• PromotorSuburban [NL]

Tracklist

01. Thumper's Theme
02. Instruments of Hellfire
03. Curse of the Corpse
04. Black Souls
05. Show Me Your Skull
06. One By One (They Die)
07. Lucifer Lives!
08. Die Screaming

Ongeveer een half jaar geleden besprak ik (de heruitgave van) het debuutalbum Wild Beyond Belief! van het Amerikaanse Satan's Satyrs. De vuige rock'n'roll annex garagerock/punk met occult randje inclusief betoverend Hammond-orgeltje klonk redelijk herkenbaar, de rauwe sound een lust voor het underground-oor. Wie schetst mijn verbazing dat op het nieuwe album Die Screaming het roer behoorlijk omgegooid blijkt te zijn. De rauwe garageroots blijken gezelschap te hebben gekregen van min of meer gepolijste occulte (dat nog altijd wel) doomy rock.

Misschien was het al wel een teken aan de wand dat de Satyrs een behoorlijke Electric Wizard-connectie ontwikkelden. Eerst de nadrukkelijke uitnodiging voor Roadburn voor twee sets; en inmiddels is voormalig band-dictator (de twee kompanen op gitaar en drums zijn er nog altijd bij en hebben dit tweede album mee mogen inspelen) Clayton "Claythanas" Burgess de nieuwe bassist van die band.

Nou ja, laat ik niet overdrijven, het rauwe geluid is er nog steeds wel, maar de punkhouding is grotendeels wel uit de muziek verdwenen. Er staan zelfs ronduit trage, doomy passages op deze plaat, met als beste voorbeeld het afsluitende titelnummer Die Screaming, dat maar liefst ruim twaalf minuten duurt en een zeer gedegen, maar zeer langzame opbouw kent. Eigenlijk zijn de composities gewoon een stuk spannender en beter dan op het debuut, en is de muziek gevarieerder.

Het korte intro Thumpers Team klinkt als een soundtrack van een foute film, met een belangrijke rol voor het jengelende orgeltje, dat gelukkig ook is gebleven. Een pakkend intro in elk geval. Instruments Of Hellfire en Curse Of The Corpse zijn een wat simpele rockertjes, met wel lekkere zware riffs. Black Souls vindt qua stijl wat meer aansluiting bij het debuutalbum, en valt juist daarom misschien hier wel een beetje uit de toon, al vind ik dat verrukkelijke basgeluid niet te versmaden.

Show Me You Skull doet wat meer stoner-achtig aan, en steunt op heerlijk groovende riffs. Als laatste volgen de twee langste nummers van het album, die zoals eerder gezegd waarschijnlijk het meest interessant zijn; qua opbouw en sfeer. Vind ik dan toch. De Satyrs van Satan hebben dus blijkbaar gewoon meerdere gezichten, waarbij ik uiteindelijk toch tot de conclusie kom dat de overeenkomsten groter zijn dan de verschillen. De sfeer blijft allesbepalend, ongeacht de invulling qua snelheid of stijl. Al vind ik stiekem Die Screaming echt wel beter dan Wild Beyond Belief!