Satan's Satyrs - Wild Beyond Belief!

• BandSatan's Satyrs [US]
• TitelWild Beyond Belief!
• Release datum23-09-2013
• LabelBad Omen Records [GB]
• PromotorSuburban [NL]

Tracklist

01. Sadist 69
02. Electric Witchwhipper
03. Carnival Of Souls
04. Servitors And Myrmidons
05. Alucard
06. Strange Robes
07. Bellydancer's Delight
I. Vampire's Night Orgy
II. Stomper's Rumble
08. Satan's Satyrs

Satan's Satyr is een Amerikaanse (uit Virginia) ruige, vuige rock 'n' roll band die actief is sinds 2009. Debuutalbum Wild Beyond Belief! is in 2012 in beperkte oplage verschenen bij een paar redelijk obscure labeltjes, en daarmee nou niet bepaald ruimschoots verkrijgbaar dus. Gelukkig brengt Bad Omen de plaat nu opnieuw uit. Ok, dit is ook geen gerenommeerd label, maar de vuige garagerock van Satans's Satyrs is nu in elk geval fatsoenlijk verkrijgbaar voor de liefhebbers, ook in Europa.

En die zullen er naar aanleiding van de bands verschijningen op het Roadburn festival van dit jaar wel eens aardig wat kunnen zijn. Als speciale gasten van Electric Wizard mochten de Satyrs maar liefst twee keer op komen draven: één keer met hun eigen materiaal en één keer met een speciale Blue Cheer set. Waarmee we wel meteen een goede vergelijking hebben qua stijl en geluid.

Opvallend aspect aan Satan's Satyrs is, hoewel meervoud, de act ontstaan is als eenmansband. Dit album Wild Beyond Belief! is dan ook helemaal ingespeeld én opgenomen door Clayton “Claytanas” Burgess. In z'n eentje. Overigens opereert de band tegenwoordig als trio, waarbij Clayton zelf de positie van zanger en bassist heeft vastgehouden.

Een logische keus ook, de muziek van Satan's Satyrs drijft vrijwel volledig op het sleurende, groovende baswerk. Verder klinkt de muziek echt als een garageproductie: rommelig, rauw, overstuurd (vooral de vocalen) en met een overdaad en ruis en vervormingen, kortom lo-fi dus. Een nachtmerrie voor hedendaagse cleane-productie-freaks.

Als zodanig heeft de band dan ook een redelijk eigen geluid. Hoewel er wel raakvlakken zijn met bestaande bands (Motorhead, Ramones) zit 'm dat vooral in de houding en de rauwheid van de zeer basale muziek. Gebracht met een punk attitude is het dan ook een goed voorbeeld voor de uit die scene zo hoog gewaardeerde doe het zelf gedachte.

Dit is muziek die sterk refereert aan het onderbuikgevoel, qua sound zelfs letterlijk. Een jengelend orgeltje, zoals in het nummer Satan's Satyrs, maakt het onheilspellende gevoel helemaal af. Bij uitstek geschikt voor liefhebbers van viezigheid!

”Hey Satan! Hey Lucifer! We're here man!”