Secret Sphere - A Time Never Come

• BandSecret Sphere [IT]
• TitelA Time Never Come
• Release datum28-04-2015
• LabelScarlet Records [IT]

Tracklist

01. Gate Of Wisdom
02. Legend
03. Under The Flag Of Mary Read
04. The Brave
05. Emotions
06. Oblivion
07. Lady Of Silence
08. Mystery Of Love
09. Paganini's Nightmare
10. Hamelin
11. Ascension
12. Dr. Faustus

Nadat ik hun laatste album Portrait of a Dying Heart in mijn review-lijstje heb gekregen heeft het Italiaanse Secret Sphere een permanent plekje in mijn afspeellijst veroverd. Nu vonden zij, net als zo veel bands dit jaar (serieus: is 2015 het jaar van de album jubileums en re-releases of zo?) dat ze hun tweede album A Time Never Come maar eens opnieuw moesten opnemen, maar nu met de huidige line up waaronder Michele Lupi met zijn fantastische stem aan kop.

De originele A Time Never Come betekende in het jaar 2001 de doorbraak voor Secret Sphere en word geprezen als een van de hoogtepunten van Europese power metal destijds. Helaas heeft het origineel nooit mijn oren bereikt maar daarom ben ik des te meer dankbaar dat ik nu wel een tweede kans krijg daarvoor, maar dan met de nieuwe sound.

Uit het eerste ‘echte’ nummer Legend blijkt al dat ze wel trouw blijven aan de sound van begin jaren ’00. Stratovarius-achtige keyboardloopjes die toen zo hot en hip waren zijn hier ook immer aanwezig, maar de diepte van de gitaren die er met een sneltreinvaart onderdoor denderen hebben zeker een jaren ’10 upgrade gekregen. Het blijft nostalgie ademen maar in een compleet fris jasje. Dát vind ik knap!

Dit album beschikt over flink wat mini-klappers. We denderen verder met het ruim zeven minuten durende Under The Flag of Mary Read, dat beschikt over een zalig stukje vocal masturbation halverwege. (gotta love canons!) Verder klinkt deze ook weer heerlijk 2001 power metal en toch helder en nieuw. Mini epic The Brave (ook weer zeven minuten) fladdert tussen snel en agressief en euforisch vrolijk, met een markant semi-open einde met wat droog klinkende zang.

Na twee lange nu even tijd voor het korte Emotions, wat een atmosferisch en zeer apart instrumentaal stukkie muziek is, dat met een vreemde aankondiging overgaat naar Oblivion. Bij vlagen ook best episch en avontuurlijk te noemen, met vingerlikkende gitaarsolo’s en subtiele orkestrale elementen op de achtergrond, vervaagt deze ook naar een eigenaardig einde en gaat over naar Lady of Silence. Iets langzamer en straight forward maar toch met een beetje proggy sfeertje hier en daar. De drumcadans in het refrein is subtiel maar zeer verslavend!

Mystery of Love is een fijne ballad op een manier waarop allen Secret Sphere ze kan maken. Klein beginnend en uiteindelijk ontpopt het zich tot een vol nummer met scheurende gitaarsolo’s, een dramatische keyboard-viool en een goeie dosis Italiaanse passie. Wat volgt is een intermezzo getiteld Paganini’s Nightmare. Het is gruwelijke snel voorbij maar zeer…. interessant! Hamelin is een straight forward power-knaller met een klassiek tintje. Denk Yngwie Malmsteen. Deze fade ook weer uit naar de laatste intermezzo getiteld Ascention. Het klinkt inderdaad zeer duister en ik krijg ineens het gevoel alsof ik in een te krappe ruimte zit en bezig ben met afdalen naar iets heel onheilspellends. Wat daar beneden wacht is Dr Faustus, de laatste mini-klapper met zijn met veel dreigende tonen en met meesterlijke solo’s gevulde 8 minuten.

Ik kan rustig zeggen dat dit een zeer uniek album is, al is ie twee keer opgenomen en uitgebracht. Ik kom niet vaak iets tegen dat zo’n eigen sfeer en thema heeft als dit juweeltje van Secret Sphere, en ik kan zeker beamen dat dit album een hoogtepunt in het genre is, zowel toen in 2001 als vandaag. Ik moet echt die eerste versie eens gaan beluisteren…