Self Disgrace - Fetus in Fetu

• BandSelf Disgrace [IT]
• TitelFetus in Fetu
• Release datum07-03-2020
• LabelMalevolence Records [IE]
• Genre Deathmetal, Thrashmetal

Tracklist

01. Deliverance
02. Never Born
03. The Mansion
04. In the Name of Lies
05. War
06. In Chains
07. Cruel Tribulation

Self Disgrace is een Italiaanse thrash metalband die in 2007 werd opgericht door de ervaren gitariste Isa Fronzoni (Ice Age, Rock Goddess, Original Sin) en bassist Mark Mattioli (Dystopia). Ze brachten hun eerste E.P. uit, Rotten Revenge in mei 2009, gemixt en gemasterd door voormalig Celtic Frost-gitarist Curt Victor Bryant, waarna uitgebreid werd opgetreden. Na deze periode van intensieve live-activiteiten hield Self Disgrace er in 2010 weer mee op.

In mei 2017 kwam de band terug met een nieuwe line-up, wel nog steeds onder aanvoering van Isa Fronzoni, en werden de albums aaneen geregen: debuutalbum Ugly On The Inside verscheen in 2017, opvolger Partner In Crime in 2018. Nummer drie laat niet lang op zich wachten: Fetus In Fetu verschijnt op 7 maart 2020. Opvallend bij het drietal albums is de korte speelduur en het geringe aantal tracks. Maar met zulke agressieve muziek is dat ok, binnen het half uur weet Self Disgrace te overtuigen met hun old school, gemene, overwegend langzame thrash metal met death-invloeden.

Het geluid van Self Disgrace is vooral rauw, en de aanpak neigt wat naar primitief. Dat vind ik helemaal niet erg, het benadrukt de authenticiteit van deze muziek. Daarnaast mogen we ook gerust horen dat de bedenkster ervan van de oude stempel is. Opener Deliverence laat wat mij betreft direct horen dat deze band goede ideeën heeft. Dit nummer is (nog) niet al te snel, maar wel lekker smerig, en laat een authentiek donker sfeertje horen. Het meerstemmige geschreeuw klinkt me goed in de oren, terwijl de instrumenten ook goed en duidelijk naar voren komen binnen het totaalplaatje.

Never Born wisselt meer af tussen snellere en dreigende, langzamere passages; in die laatste komen de death metal-invloeden het best naar voren, en moet ik zo af en toe aan Morbid Angel denken. In de snellere stukken horen we pure, lekkere vlotte thrash naar oudschools voorbeeld. Zo heel af en toe klinkt die wisselwerking tussen beide substijlen wat gekunsteld, maar over het algemeen gezien werkt het wel. The Mansion en In The name Of Lies gaan op diezelfde voet verder, waarbij vooral die laatste weer een aangenaam dreigend sfeertje laat horen. War begint een beetje raar (AC/DC-achtig), waarna In Chains een lekkere vlotte beuker is. Afsluiter Cruel Tribulation is de meest ontwikkelde compositie van het zevental, en behoort samen met de opener tot mijn stiekeme favorietjes.

Van originaliteit moet Self Disgrace het nooit hebben, van spelvreugde, energie en een enthousiaste aanpak des te meer. Ik word er stiekem wel een beetje blij van wanneer een mij onbekende band nog aan komt met van die obscuur klinkende old school metal. Fetus In Fetu is mij dan ook goed bevallen. Vooral dat dreigende sfeertje vind ik echt heerlijk, dat hebben deze Italianen goed neergezet!