Sin7sinS - Purgatory Princess

• BandSin7sinS [NL]
• TitelPurgatory Princess
• Release datum24-11-2014
• LabelSuburban [NL]
• PromotorPimp [NL]

Tracklist

01. Heart of Stitches
02. Stronger
03. Take Your Hands off Me
04. Say What You Want
05. No Tears Left
06. Bittersweet Dreams
07. The Great Illusion of Control
08. Jerusalem
09. Different Place Different Stage
10. Touch of Pandora

De voorgaande twee albums van het vaderlandse Sin7sinS vond ik prima te behappen, vooral door de variatie binnen het materiaal. Niet te cheesy, ook niet te hard; pakkend genoeg voor heavy muziek, hard genoeg om mij met mijn metal-achtergrond te kunnen bekoren. Met name het door elkaar husselen van diverse (sub)genres ging de band goed af. Ik ben benieuwd of en hoe de band dat op hun nieuwste album Purgatory Princess voor mekaar heeft.

Even wat droge info vooraf. Sinds het vorige album is de band van ritmesectie veranderd, al vermeld de huidige line-up geen drummer (ook geen toetsenist trouwens, waarbij ik me afvraag wie de orkestrale/symfonische elementen verzorgt - Gen?). Ik sluit niet uit dat de vorige drummer Wouter Bakker dit album nog heeft ingespeeld (geldt eventueel ook voor de bassist denk ik), maar zeker weten doe ik het niet. Uiteindelijk denk ik ook niet dat het er veel toe doet; de basis van de band bestaat hoe dan ook nog altijd uit het stel Paul Verbeek (gitaar, zang, en verantwoordelijk voor alle muziek en teksten) en zangeres Lotus van den Wijngaard. Zij maken Sin7sinS tot wat de band is. Andere zaken zijn bij het oude gebleven: Purgatory Princess wordt uitgebracht middels een samenwerking met Suburban en het eigen S7S label; en ook dit album is wederom gemixt en geproduceerd door de niet nader te introduceren Dan Swanö, die her en der ook nog wat van z'n vocalen heeft toegevoegd.

Heart Of Stitches opent, en doet dat met aangenaam heavy klanken. Meteen valt me op dat de band de elektronische aanpak nog altijd hoog in het vaandel heeft staan. Gaandeweg het album zal blijken dat dat op dit nummer een uitzondering is, over het geheel heeft de elektronica juist een stapje terug gedaan ten gunste van een meer organisch geluid. De gitaarriffs zijn weliswaar hakkend en heavy, maar worden afgewisseld met enerzijds lichtvoetige elektro-klanken, en anderzijds beukende passages, en voorzien van de hoge cleane zang van Lotus. Die op hun beurt weer gezelschap krijgen van zowel cleane mannelijke zang als een mannengrunt. Zo hebben we meteen in het eerste nummer diverse aspecten van de muziek van Sin7sinS te pakken. Een goede, knallende opener.

Waar de opener nog redelijk pakkend te noemen is, is de navolgende track Stronger wat meer rechttoe rechtaan metal te noemen. Vooral meer 'naturel'. Het tempo gaat omhoog, en hoewel de orkestratie op de achtergrond nog altijd voor een 'gothic'-achtige of symfonische invulling zorgt, is de elektronica hier wat minder aanwezig. Take Your Hands Off Me is me hierna wel een iets te cheesy nummer, veel te vrijblijvend en catchy met het veel te zoetsappige refreintje. Hier mis ik juist de power die veel andere nummers wel hebben. Dat geldt even later ook voor het poppy (ondanks de inzet van double bass) No Tears Left. Niet voor niks de eerste single zullen we maar zeggen.

Dat doet Say What You Want dan weer een stuk beter. Geen Lotus in het begin, maar alleen grunt. Door de combinatie van heavy en symfonisch doet dit begin me wel een beetje aan Epica/Mayan denken. Verder ontpopt dit nummer zich wel tot een prettige luisterervaring. Zeker niet zo vrijblijvend als het vorige, al is het refrein ook hier weer catchy, maar wel in verhouding tot de rest van het nummer. Verder valt de goede samenhang tussen de diverse zangstemmen hier opnieuwl op, mooi gedaan. Samen met afsluiter Touch Of Pandora waarschijnlijk wel mijn favorieten van het album, en eigenlijk ook wel de twee donkerste nummers van het album. Bittersweet Dreams is de ballad van het album, met hoofdrollen voor subtiel pianospel en sterke zang van Lotus.

Gelukkig wordt er daarna weer stevig doorgerockt met The Great Illusion Of Control (lekker pakkend riffje) en vooral Jerusalem (met Oosterse touch). Opnieuw wordt in met name die eerste weer veel double bass gebruikt, die ik af en toe enigszins misplaatst begin te vinden. Mogelijk is het een poging om de muziek wat harder of sneller te laten klinken, maar ik vind het zeker niet op elk moment passend. Wel prettig is het lekker ronkende basgeluid. Different Place Different Stage is misschien wel het meest poppy nummer van het album, en doet me denken aan jaren '80 electro-pop. Een instant hitje?

Hoewel ik verwacht had dat Sin7sinS nu met hun meest uitgebalanceerde werk zou komen lijkt me dat eigenlijk niet het geval. Meer dan ooit tevoren lijkt de band op twee gedachten te hinken: spelen we metal, of gaan we de pop-richting op. De muziek heeft van beiden veel in zich, waarbij de ene keer de poppy insteek de bovenhand heeft, de andere keer is de muziek wat heavier, krachtiger en horen we uitgesproken metal-klanken. Vooral het gitaarwerk en de dubbele basdrums zijn natuurlijk uitgesproken metal-elementen. Dat de band er toe in staat beide schijnbare uitersten prima samen te voegen wisten we al van (het) vorige album(s). Enerzijds horen we op Purgatory Princess dan ook het meest stevige werk van de band tot nu toe, anderzijds lijkt de band opzichtig op zoek naar mainstream succes. Zolang dat zich vertaalt in nog altijd prima nummers zal me dat aan m'n reet roesten, maar ik vraag me af of Sin7sinS nou wel zo'n sprong voorwaarts heeft gemaakt ten opzichte van het voorgaande album.