Sirenia - Arcane Astral Aeons

• BandSirenia [NO]
• TitelArcane Astral Aeons
• Release datum26-10-2018
• LabelNapalm Records [AT]
• PromotorHard Life Promotion [NL]
• Genre Symfonische metal

Tracklist

01. In Styx Embrace
02. Into The Night
03. Love Like Cyanide
04. Desire
05. Asphyxia
06. Queen Of Lies
07. Nos Heures Sombres
08. The Voyage
09. Aerodyne
10. The Twilight Hour
11. Glowing Embers
12. Love Like Cyanide [Edit - Bonus]

Als het om Sirenia gaat ben ik al tijden verdeeld. Ja, ze maken prima muziek. Ja ze brengen ook al album na album uit die in mijn oren exact hetzelfde klinken. De ene grote waas bombastische poeha na de andere. Zal hun laatste aanwinst Arcane Astral Aeons mijn mening veranderen? Wat dat betreft gaat Sirenia dezelfde kant op als Epica. Hoe meer zooi ze erin kwijt kunnen, hoe beter, en met elk album word het geluid steeds voller en drukker, wat helaas ten koste gaat van de kern die de ziel van de band behelst, waar nooit wat mis is mee geweest.

Opener In Styx Embrace bevestigt mijn voorgaande voorspelling, maar Into the Night pakt het al wat beter aan met een speels refrein en een wat minder zware opera aanpak van zangeres Emmanuelle Zoldan. Ook Love Like Cyanide verrast me op dezelfde manier. Ik zet even de volumeknop wat harder. Totdat halverwege Morten Vleland met de grunts zich met de boel gaat bemoeien en er een wel heel misplaatste blastbeat tussen komt. Iets wat in veel nummers een dingetje is. Desire ligt ook prettig in het gehoor en heeft zelfs halverwege een Franse chanson verborgen.

Zowel Asphyxia als Queen of Lies schotelen me meer bewijs voor dat Sirenia met dit plaatje wel degelijk flinke stappen zet in de goede richting. Ja, ik beschuldig ze vaak van stilstand, en ik moet toegeven dat ik voorgaand plaatje Dim Days of Dolor nooit echt een kans heb gegeven maar wat ik nu hoor, daar word ik zowaar vrolijk van. Iets wat in de loop van het album telkens terug komt is een merkwaardig disco-achtig beatje, die ik ze nooit eerder echt heb horen gebruiken en nog het meest verantwoordelijk is voor de frisse sound van dit album. Al moeten ze uitkijken dat het niet hun enige troefkaart wordt.

Niet dat ze anders niets meer achter de hand hebben. De koren zijn eens weer top, de toevoeging van een nummer in het Frans (Nos Hueres Sombres, onze donkere uren) is een goeie zet, en waar ik de eerste helft van het album al best specifiek besproken heb, hoor ik in de tweede helft meer van hetzelfde op een goeie manier. De bombast is er nog maar er wordt ruimte gemaakt voor catchy melodieën waar vooral Emmanuelle goed in naar voren komt. Met name The Twilight Hour waar heerlijk wordt gespeeld met piekerige loopjes.

En het is mede door de veelzijdige Emmanuelle dat Arcane Astral Aeons eigenlijk toch een best vermakelijk album is geworden. Dat, en Morten heeft geleerd wat ‘doseren’ betekent. Hopelijk reden genoeg voor Sirenia om eens langer dan drie albums achter elkaar 1 zangeres aan te houden. Ik mag deze wel.