Sirenia - Perils Of The Deep Blue

• BandSirenia [NO]
• TitelPerils Of The Deep Blue
• Release datum28-06-2013
• LabelNuclear Blast [DE]

Tracklist

01. Ducere Me In Lucem
02. Seven Widows Weep
03. My Destiny Coming To Pass
04. Ditt Endelikt
05. Cold Caress
06. Darkling
07. Decadence
08. Stille Kom Døden
09. The Funeral March
10. Profound Scars
11. A Blizzard Is Storming

Wie de cover van Perils Of The Deep Blue voor het eerst ziet, zou misschien eerst aan het kledingmerk Spiral Direct denken of als ze iets meer cultureel bewust zijn; aan Anne Stokes. Dit kan kloppen, aangezien deze artwork ook van Anne is, en Sirenia er zó weg van was, dat ze de kunstenares hebben gevraagd of ze deze konden gebruiken voor hun zesde cd.

Persoonlijk ken ik Sirenia alleen en het beste van hun album Nine Destinies And A Downfall, en ben aardig verslingerd geraakt aan het unieke stemgeluid van toenmalige zangeres Monika Pedersen. Nu heeft de lieftallige Ailyn (artiestennaam van de Spaanse Pilar Giménez García) allang dat stokje overgenomen, maar moet het nog gebeuren dat haar stemgeluid (met Sirenia dan) mijn oren bereikt. Nu is dan de mooie kans daarvoor!

We beginnen deze ontdekkingsreis met een wonderschone intro, getiteld Ducere Me In Lucem, en doet merkwaardig spookachtig aan en toch sprookjesachtig aan. De vocalen nemen halverwege het getinkel over en bezorgen me de kippenvel op m’n armen. Koortje erbij, en het gevoel is compleet; koptelefoon op vol volume en genieten maar! Perils Of The Deep Blue is hét album waar de definitie van Sirenia tot uiting komt, en single Seven Widows Weep is daar het eerste bewijs van; het trieste verhaal van zeven zeelui die letterlijk te prooi vallen aan de zoete tonen van Ailyn de Sirene. En zij niet alleen! Wie daar niet voor zwicht, is zo doof als een kwartel. Groot pluspunt bij dit nummer is de pianosolo bijna aan het eind. Dat geeft net die lekkere twist die dit plaatje extra speciaal maakt!

My Destiny Coming To Pass is ook weer een lekkere beuker die als een flinke storm door mijn speakers heen raast. Niet te snel, op wat woeste uitschieters hier en daar na - met aardig wat epische stukjes en een vleugje melancholie. Wat volgt is het Noorse Ditt Endelikt, en hoewel de algehele melodie iets is waar landgenoot Ylvis mee had kunnen komen, schijt de moddervette onderlaag van Sirenia’s gitaargeweld die klote-vos helemaal onder. Cold Caress begint groots en bombastisch en blijft op een heerlijk tempo doorknallen terwijl mijn trommelvlies word gespietst aan Ailyns vlijmscherpe stem.

Darkling ontpopt zich tot een fantastisch, mid-tempo gruntfestijn in het refrein met een heerlijke onderlaag van niet-aflatende drums, en word gevolgd door de vreemde disco beat van Decadence. Ach ja, experimenteren moet kunnen, en het houdt de luisteraar fris. Stille Kom Døden is een ruim 12 minuten durende klapper die met vlagen wat saai kan worden, mede door de immer aanwezige bombastische herrie die halverwege wordt afgewisseld met een slepend, traag stuk. Pas daarna word het interessant door een aparte cadans in de gitaarafdeling gemengd met flink wat grunts. Vanaf daar word het alleen maar beter, tot een wat zielig klinkend orgeltje je naar de laatste klokslag leidt.

The Funeral March en Profound Scars zijn fijne headbangers met een redelijk simpele opzet, hoewel in de tweede van bovengenoemde aardig wat agressie huist. We sluiten af met het spookachtige A Blizzard Is Storming; een typische Sirenia hymne met gitaargeweld die als golven over je heen komen, terwijl het verslavende refrein je terug naar het droge begeleidt.

Sirenia neemt je met dit album mee naar wild kolkende dieptes, waar de schittering van vissenstaarten aan halfnaakte dames het laatste is dat je ziet voordat je in een draaikolk van woest genot terechtkomt. Uiteindelijk kom je half verrot geslagen door de golven, als een stuk drijfhout weer boven drijven met een kanon van een grijns op je bleke, leeggezogen bakkes.