Sirenia - The Seventh Life Path

• BandSirenia [NO]
• TitelThe Seventh Life Path
• Release datum24-04-2015
• LabelNapalm Records [AT]
• PromotorHard Life Promotion [NL]

Tracklist

01. Seti
02. Serpent
03. Once My Light
04. Elixir
05. Sons Of The North
06. Earendel
07. Concealed Disdain
08. Insania
09. Contemptuous Quitus
10. The Silver Eye
11. Tragedienne

Alhoewel het Noorse Sirenia al jaren een goed gevestigde en geliefde naam is in het female fronted genre, en zelfs na meerdere line up wisselingen zich prima staande heeft weten te houden, is het voor mij persoonlijk nog altijd een band die ik soms wel, soms niet kan waarderen. Hun albums zijn voor mij meestal bij de eerste luisterbeurt overweldigende feestjes maar daarna zwakt het in rap tempo af… Nou hebben Morten Veland en gevolg opnieuw de kans om mij te overdonderen met hun bombastische symphometal met hun nieuwste aanwinst The Seventh Life Path. Eens kijken of frontvrouw Ailyn Gimenez ook heeft geleerd om wat minder te snerpen, zoals bij het vorige album het geval was.

Het begint met Seti, een intro met cliché koortjes dat zowat een standaard is geworden voor het genre. Het begin van Serpent is een ander verhaal en bijna een stukje uit een horror film. Een paar seconden later word mijn vermoeden bevestigd en komt Ailyn binnenvallen met een hoop gesnerp. Daar gaat mijn goede hoop. Qua sound is het tot nu toe niets nieuws. De sfeer en het thema veranderen wel per album. Waar het bij voorgaand album Perils of the Deep Blue draaide om zeemansleven, komt hier een wat meer duister modern thema naar boven waar ik eigenlijk niet echt mijn vinger op kan leggen.

Once My Light is een stuk trager en melancholischer, en doet sterk denken aan het vroegere werk van Nine Destinies And A Downfall (is het geluid überhaupt ooit veranderd?) De bijbehorende videoclip is ook weer een geval van nou ja whatever. Een begrafenis, een actrice wiens huilgezicht er meer op lijkt alsof ze een drol heeft vastzitten, zelfmoord door horizontaal polsen snijden (reallly!!??). Ik snap het gothic aspect van het hele gebeuren best maar moet het nou echt zo vreselijk cliché? Skip, volgende!

‘Skip, volgende’ is eigenlijk de gedachte die in het hele album blijft hangen. Het ene nummer loopt over in het andere, met uitzondering van klapper Sons of the North, die van het ene duistere hoekje naar het andere duikelt. Voor de rest blijven grunts en gitaren op 1 toonaard kleven, snerpt Ailyn traag en slepend een eind weg, de koren blijven steken op standje onheilspellend en voorspelbaar, en zit er weinig spannends in de melodielijnen.

Ik ga niet zeggen dat het slechte muziek is. Zeker niet. Het talent voor spelen is er, het geluid is niets mis mee, de gitaren rommelen precies op het brute volume dat ik graag hoor en de balans tussen symfonische elementen en metal is goed uitgedacht. Toch blijft Sirenia met elk album, elk nummer hangen op hetzelfde recept. Het enige dat verandert is het melodietje.

Nou ga ik weer een vergelijking maken met voedsel (andere hobby van me), maar het is net als kwarktaart. Het is lekker, maar zonder variatie is er geen bal aan. Wat Sirenia doet is naturel kwarktaart pakken als hun basis sound en alleen per album de topping veranderen. Verdorie ik wil eens een ander smaakje! Geef me eens lekkere sinaasappel kwarktaart met chocola of zo. Dan hoef je je kern niet te veranderen (het blijft kwarktaart) maar dan blijft het voor iedereen interessant. Wat dat betreft, is en blijft Sirenia prima muziek voor achtergrondherrie. En daar laat ik het bij.