Soul Secret - 4

• BandSoul Secret [IT]
• Titel4
• Release datum10-04-2015
• LabelGolden Core Records [DE]
• PromotorJBM Events [NL]

Tracklist

01. On The Ledge
02. Our Horizon
03. K
04. As I Close My Eyes
05. Traces On The Seaside
06. Turning The Back Page
07. Silence
08. In A Frame
09. My Lighthouse
10. Downfall
11. The White Stairs

Soul Secret bestaat al ruim tien jaar, en produceerde met Never Care About Tomorrow een eerste demo in 2005. Debuutalbum Flowing Portraits verscheen in 2008, opgevolgd door Closer To Daylight in 2011. Dat brengt ons in 2015 bij het derde album met de op het eerste oog merkwaardige titel 4. De verklaring daarvoor is echter dat het hier niet gaat om het aantal albums, maar om het concept waar het op 4 over gaat.

De loopbaan van Soul Secret wordt gekenmerkt door bezettingswisselingen, waarbij vooral de positie van zanger een heikele is gebleken. Ook voor dit nieuwe album is weer een nieuwe zanger opgetrommeld; daarover later meer. Waar ik bij Italiaanse bands vaak lees dat ze progressieve metal spelen, blijkt dat in de praktijk vrijwel altijd neer te komen op symfonische of power metal, met slechts heel milde progressieve invloeden. Zo niet in het geval van Soul Secret: deze band speelt 'echte' prog-metal.

De muziek die de band voortbrengt is behoorlijk veelomvattend. Verspringende ritmes (met dank aan strak drumwerk), snel wisselende tempo's, instrumentale krachtpatserij (vooral van de keyboards) en vooral veel dynamiek - hard/zacht, ingetogen/bombastisch - kenmerken de muziek van de Italianen. Luister bij wijze van voorbeeld maar eens naar Traces On The Seaside. Daarnaast wordt af en toe heel voorzichtig geflirt (laat dat maar aan Italianen over) met jazzy invloeden, zoals bijvoorbeeld (het begin van) K laat horen, of fragmenten van afsluiter The White Stairs (piano). Dit soort geïmproviseerd aandoende stukjes klinken daardoor lekker losjes, een pre voor deze muziek.

Bij opener On The Ledge moet ik al vrij snel aan Dream Theater denken, mede geholpen door de wat 'onzekere' stem van Lino Di Pietrantonio. Deze vocalen vormen zeker niet het sterkste punt van Soul Secret, waarbij een licht accent ook niet echt helpt. Italië herbergt zo veel goede power metal zangers, hoe kan het dan toch dat het op symfo- of prog-gebied zo vaak behelpen is?

De eerste beluistering van 4 vergt behoorlijk wat doorzettingsvermogen van mijn kant. Met een speelduur van bijna 73 minuten en niet de kortste nummers verslapt de aandacht zo heel af en toe eens. Dat ligt er niet per se aan dat Soul Secret geen boeiende nummers weet te schrijven, maar het is gewoon te veel. Deze vorm van musiceren is toch behoorlijk intensief voor de luisteraar. Gelukkig bevat de muziek naast de al genoemde elementen ook zeer veel melodie, en is de productie helder en open, zodat alles zeer goed te volgen is.

Een nummer als Our Horizon beklijft gelukkig wel, dit zal een van mijn favorieten van het album blijken. Samen met het redelijk pakkende Downfall, zoals later zal blijken. Ook bij Turning The Back Page veer ik enthousiast op, het nummer heeft een lekker pittig begin en blijkt langs verschillende sferen te voeren; ook een fraai nummer dus. Zeker het gitaarwerk bevalt me hier; maar ja, dat geldt eigenlijk wel voor het gehele album. En voor alle instrumentalisten, want spelen kunnen deze gasten zeker.

Dat moet natuurlijk ook wel wil je dit soort muziek tot in de puntjes kunnen uitvoeren. Dat daarbij de hoofdrol is weggelegd voor het virtuoze toetsenwerk vind ik persoonlijk wel prettig: het geeft de band ook een jaren '70 progrock touch mee, waarbij ik dan denk aan bijvoorbeeld oude Genesis en Emerson, Lake & Palmer - en een heel klein beetje Deep Purple. Ook het hierna volgende Silence is daar een goed voorbeeld van (en nog instrumentaal ook, geen verrassing gezien de titel).

Ik heb met angst en beven uitgekeken naar de afsluiter The White Stairs met z'n speelduur van bijna 17 minuten. Na de eerste keer ben ik al uitgeput na de 55 minuten die ik al achter de rug had, en kon ik dit nummer echt niet meer behappen. Losse beluistering achteraf levert een meer realistisch beeld op, en dan blijkt dat het nummer net als de voorgaande muziek dezelfde aaneenschakeling van elementen te bevatten zoals ik die eerder noemde. Weliswaar met samenhang, maar men had evengoed dit nummer in verschillende titels kunnen hakken, voor de behapbaarheid.

Met zulke intense muziek vind ik het album nog steeds te lang. En uiteindelijk ook (te) veel van hetzelfde. Ik begrijp dat in het kader van het concept gekozen is voor deze lengte, maar in puur muzikaal opzicht had een korter album naar mijn mening geen slechter album opgeleverd. De muzikale virtuositeit staat buiten kijf, evenals de kunde om dit te verpakken in songs - al vind ik ze zelf niet allemaal even sterk. Grootste 'probleem' is misschien nog wel dat Soul Secret niets te bieden heeft dat verschillende collegae al niet eerder gedaan hebben. Dat buiten beschouwing gelaten verdient 4 nog altijd een ruime voldoende.