SpiteFuel - Second To None

• BandSpiteFuel [DE]
• TitelSecond To None
• Release datum07-04-2017
• LabelMDD Records [DE]
• PromotorAgainst PR [PT]
• Genre Hardrock, Heavy / power metal

Tracklist

01. On Burning Wings
02. Purified
03. By My Hand
04. Whorehouse Symphony
05. Regrets
06. Sleeping With Wolves
07. Adamah's Tribes
08. Triad Of Faith
09. Fly
10. Devil's Darling
11. It Remains Empty Forever

SpiteFuel is in mijn ogen eigenlijk gewoon de voortzetting van Strangelet, waarvan ik in 2015 het album First Bite besprak. Ik zie nu een paar jaar later nog zeker drie overeenkomstige bandleden in de line-up. SpiteFuel lijkt dus een nieuwe band, die vorige maand debuutalbum - laat ik het zo toch maar noemen - Second To None uitbracht.

Single Sleeping With Wolves werd eind vorig jaar al uitgebracht, waarop de muzikale richting al ondubbelzinnig duidelijk voor het voetlicht werd gebracht. Krachtige rock, op oude leest geschoeid - met naast de energie ook ruimschoots interesse voor melodie en pakkendheid - en daarnaast ook oor en oog voor het heden.

Strangelet blonk al uit in het herkauwen van typische jaren '70 / jaren '80 hardrock / heavy metal. SpiteFuel doet eigenlijk niet anders, maar staat toch wel enigszins met de poten in het hedendaagse. Na het obligate intro maakt Purified (na Sleeping With Wolves de tweede single) dat duidelijk: In dit geval lijkt het me bijna onmogelijk om hier geen Judas Priest in te horen. Ik geloof ook niet dat de band veel moeite wil doen om de aanbidding te verbergen, het zal ongetwijfeld een oprecht dank je wel zijn aan de oude helden van weleer.

Met By My Hand gaan we meer richting Accept, maar dan wel met een opvallende eigentijdse touch. Ik vermoed dat de productionele hand van Martin Buchwalter (Perzonal War (daar drumt ie ook), Destruction, Tankard, SuidAkra, Elvenking) hier een rol in speelt, want ook verderop het album hoor ik wel nummers die weliswaar stevig in de old school dagen geworteld zijn, maar stiekem toch wel in deze tijd passen.

Bij Whorehouse Symphony gaat het tempo gevoelig omlaag, maar wordt gewonnen aan power. Deze lijkt me in eerste instantie prima te bevallen, maar de whohoho en hey oeh koortjes aan het eind doen mij zojuist ontstane positieve stemming weer wat teniet. Dat geldt ook voor de maar liefst twee ballads die we hier krijgen voorgeschoteld (naast het saaie Fly beschouw ik Regrets als een semi-ballad) alsook het overbodige intermezzo Adamah's Tribes - eigenlijk gewoon het intro van Triad Of Faith. Dat trouwens een heerlijk swingend nummer is, en me wat doet denken aan Extreme; raar maar waar?

Zo blijven er van de elf titels voor mij maar zeven genietbare nummers over. Die vind ik dan weliswaar de moeite waard, zeker wanneer je van oorspronkelijke, authentieke heavy rock houdt. Maar toch blijft het dan knagen dat er misschien nog wel wat meer in had gezeten. Nee, origineel is het natuurlijk allemaal niet, maar de energieke en oprecht klinkende uitvoeringen van de catchy tracks maken veel goed.