Strangelet - First Bite

• BandStrangelet [DE]
• TitelFirst Bite
• Release datum12-12-2014
• LabelEigen beheer

Tracklist

01. Privilege of Power
02. Nothing
03. Tainted
04. Pray to Break
05. Stillborn
06. Snakebite
07. Hell & Back
08. Touch the Sky
09. Catching Fire
10. All That's Left
11. Hiding Star

Strangelet is een hardrockband uit het Zuid-Duitse Heilbronn, opgericht in 2011. Eerder verschenen al een tweetal EP's, zo'n twee maanden geleden bracht de band in eigen beheer het debuutalbum met de toepasselijke titel First Bite uit. Dit album is in de SCB Music Studio in Bretzfeld opgenomen en geproduceerd door de toetsenist van de band Jonas Kümmerle.

De insteek van de band is de jaren '80 hardrock/heavy metal te doen herleven, hun muziek is dus helemaal gericht op die tijd en zou ik omschrijven als klassieke heavy metal, met invloeden van hardrock en sleaze en glam rock/metal. Denk daarbij aan bands als Mötley Crüe, Guns 'n' Roses en Bon Jovi; maar bij het inzetten van de toetsen ook aan hardrock klassieken als Uriah Heep en Deep Purple. Echte old school dus.

Privilege Of Power kenden we al van de video, en is een lekker opzwepende rock/metal-song. Een beetje zo'n feel-good nummertje, niks aan de hand en simpelweg genieten; en je zo'n dertig jaar terug in de tijd laten meevoeren. Die lijn wordt voortgezet met een lekker rockertje als Nothing, waarin die goeie ouwe cowbell mijn hartje heeft veroverd. Tainted vind ik een eerste minpuntje, omdat hier de zang me wat tegenvalt in het refrein. De combinatie van een tikje tegen het valse aan en een hoorbaar accent leveren geen aangenaam beluisterbaar eindresultaat op. Pluspuntje vind ik het orgel, dat goed wordt ingezet.

Dat gebeurt even later ook in de ballad Stillborn, waar helaas opnieuw de zang de zwakke schakel is, maar gelukkig niet zo storend als eerder genoemd. Vooral het ge-whohoho mag van mij gerust achterwege blijven. Positief is dan weer wel dat de zich in muzikaal opzicht prima staande houdt in zo'n ballad, waarin je je als band toch best blootgeeft.

Bij Snakebite moet ik voor het eerst aan Saxon denken, al heb ik geen idee waarom precies. Het past natuurlijk wel bij de tijd en sfeer, en ongecompliceerdheid, van de muziek, dus dat zal het 'm wel zijn. Er wordt lekker afgewisseld tussen meer uptempo nummers en midtempo stampers, zoals Hell & Back en Touch The Sky. Waarbij bij die laatste niet alleen de cowbell opnieuw tevoorschijn wordt gehaald, maar ook de oubollige talkbox, die vooral in de jaren '70 een paar hitjes wist op te leuken. Grappig om dat weer eens te horen.

Jammer dat het album naar het einde toe met wat slomere nummers komt (het begin van Catching Fire, All That's Left) terwijl ik juist graag wat meer knallers had gehoord. Hiding Star voldoet daar helaas ook niet helemaal aan. Dit is weliswaar uptempo, maar vind ik dan weer veel te poppy. Zeker wanneer ik dit nummer vergelijk met de opzwepende nummers aan het begin van het album.

Zo blijf ik wat Strangelet betreft op twee gedachten hinken. De vlottere nummers bevallen me zeker, en doen me met een glimlach op het gezicht terugdenken aan de tijd dat ik zelf nog een broekie was. Ik heb zo het idee dat de bandleden zelf ook niet meer allemaal de jongste zijn. Maar de - naar mijn mening dan toch - mindere nummers halen het niveau van het album wat naar beneden. Toch zal ik de band zeker in de gaten blijven houden.