Splendidula - Post Mortem

• BandSplendidula [BE]
• TitelPost Mortem
• Release datum14-12-2018
• LabelInverse Records [FI]
• Genre Postrock / metal

Tracklist

1. Post
2. Nami
3. Too Close To Me
4. .38
5. Insanity
6. Aturienoto
7. Stream of Consciousness
8. Mortem

Vanuit het schijnbare niets kwam de vraag om eens wat aandacht te besteden aan de Belgische band met de bijzondere naam Splendidula. Nooit van gehoord natuurlijk, maar een eerste luister-scan leidde bij mij tot tevreden geknik. Post Mortem blijkt het tweede album van deze band, dat is verschenen in december van het vorig jaar, vijf en half jaar na een zelfgetiteld debuut. Nader onderzoek leert me dat de bandbezetting ook aardig is gewijzigd ten opzichte van de eerste plaat, dat is mogelijk een verklaring voor de tijdsduur tussen beide albums. Slechts zangeres Kristien en gitarist David zijn nog over van de bezetting van toen.

Zelf noemt Splendidula hun muziek een post/sludge/doom-mix, daar zou ik dan nog stoner en zelfs heel voorzichtig wel wat gothic (tja, die zangeres) maar vooral ook een psychedelische invloed aan toe willen voegen. Dit allegaartje aan invalshoeken wordt door Splendidula versmolten tot een behoorlijk eigen stijl dan wel herkenbaar geluid - waarbij ik zo een, twee, drie geen band kan bedenken ter vergelijking. Mastodon komt denk ik wel een beetje in de buurt, terwijl ik ook stiekem een beetje moet denken aan een Eindhovense band die ik ooit besprak: Hijos De Mayo.

Ingeklemd tussen het duo Post (de opener) en Mortem (de afsluiter) krijgen we zes prachtige composities voorgeschoteld. Deze constructie doet een concept vermoeden, maar dat komt niet zo nauw geloof ik; hooguit is sprake van een thematische samenhang: alle tracks hier behandelen diverse aspecten van het verschijnsel dood. Het aantal tracks doet een kort album vermoeden, maar dat valt alleszins mee, de gezamenlijke speelduur overtreft met gemak de veertig minuten.

Na opener Post overtuigt het veelomvattende nummer Nami mij direct van het kunnen van Splendidula. Het begint met verrukkelijk ronkende stoner-riffs - ook de basgitaar laat zich hier niet onbetuigd - waar doorheen de heldere zangstem van Kristien een fraai contrast vormt. In eerste instantie een enorm krachtig nummer, ontvouwt het zich tot een prachtig hoorspel waarin de band veel van zichzelf kan laten horen. Gitarist Pieter blijkt over een stevige grunt te beschikken, die bij zwaardere passages adequaat wordt ingezet. Wanneer je na ruim vier minuten denkt dat het nummer is afgelopen, komt pas het mooiste gedeelte van de track op gang....

Daarna lijkt het met Too Close To Me en .38 wat toegankelijker te worden, maar schijn bedriegt. Splendidula is altijd goed voor een onverwachte wending of een verrassende break. In de diverse tracks blijkt dan ook dat Splendidula enorm goed raad weet met de kracht van dynamiek. Heavy passages gaan hand in hand met ingetogen stukken, waarbij je als luisteraar af en toe lekker op het verkeerde been gezet wordt. Ook de nummers Insanity, en vooral Aturienoto (hierover ga ik omwille van de verrassing niks verklappen) zijn hier goede voorbeelden van.

Ik laat mij graag muzikaal verrassen door mij nog onbekende bands. Splendidula heeft dat in elk geval voor elkaar gekregen. Dit Belgische kwartet heeft met Post Mortem een album in elkaar gesleuteld dat een breed bereik van rock- en metal-elementen laat horen, en die op logische wijze heeft weten te verwerken in beklemmende, donkere, en toch erg fraaie composities. Waarvoor mijn dank!