Steak - Acute Mania

• BandSteak [GB]
• TitelAcute Mania
• Release datum01-04-2022
• LabelRipple Music [US]
• PromotorPurple Sage PR [FR]
• Genre Hardrock, Psychedelische rock, Stoner

Tracklist

01. Wolves
02. Dead Meat
03. Ancestors
04. Last Days
05. Frequencies
06. System
07. Papas Special Custard
08. Mono

De liefde voor de underground van dit kwartet, dat opduikt uit de schaduw van duistere Londense bars, kent geen grenzen. Gitarist Reece Tee richtte het legendarische festival Desertfest op om een ​​beweging in psychedelische en heavy rock in het Verenigd Koninkrijk en Europa vorm te geven, en is sinds 2012 op kruistocht om steeds meer hoofden en steden te laten schudden. Ik kende Steak al van hun twee voorgaande albums: Slab City (2014) en No God To Save (2017).

Vijf jaar later is Steak terug met een nieuwe collectie smeulende heavy rock die gemaakt is om laag en langzaam te spelen. Met de komst van het album is er ook het stripboek Steak: Mad Lord in een beperkte oplage, dat bij het vinyl wordt geleverd. Het stripboek, geschreven door Samuel Smith en geïllustreerd door Rhys Wooton, brengt de lang gevestigde post-apocalyptische toekomst van Steak samen met de overdreven samoerai-wereld van het feodale Japan, ontleend aan de korte film Mad Lord: Samurai of 1000 Deaths waarvan de soundtrack volledig was opgenomen door de band.

Het zwaartepunt / hoogtepunt ligt voor mij echt midden in het album. Zonder de rest te kort te doen zijn Last Days en Frequencies (beiden laten na ongeveer twee-en-halve minuut een heerlijke break horen!) de twee nummers die mij het meest aanspreken. Uitgesponnen, avontuurlijk, atmosferisch sterk, een tikje spacey, maar zeker psychedelisch. Dat het meer compacte System daarna extra hard beukt heeft de band heel goed bedacht. Zeker wanneer het wordt opgevolgd door Papas Special Custard (alleen die titel al) dat de luisteraar, mede door de kracht van de herhaling en Tool-esque ritmiek, heel goed aan zich weet te kluisteren.

Nu doe ik het voorkomen alsof de eerste drie nummers van Acute Mania er niet toe doen, maar dat is natuurlijk onzin. Want ook opener Wolves is serieus de moeite waard, dit nummer laat heerlijk (melodieus) gitaarwerk horen, en kent een aanstekelijke drive. Dat is sowieso iets dat de composities van Steak gemeen hebben: ze zijn allemaal op hun manier catchy omdat er (bijna) altijd wel iets van groove in zit. Zeker in de compactere, vlottere tracks; getuige Dead Meat.

Was Steak voorheen misschien wat zwaarder en fuzzier (dat is vast geen woord, maar je snapt me wel) anno 2022 lijkt het liedje meer centraal te staan, en zijn de composities wat subtieler in elkaar gezet. Steak groeit, en daar is natuurlijk helemaal niks mis mee! Een combinatie van de fuzzende zwaarte en de psychedelische atmosfeer zou voor mij de meest interessante zijn. Ga zo door!