Steak - Slab City

• BandSteak [GB]
• TitelSlab City
• Release datum05-09-2014
• LabelNapalm Records [AT]
• PromotorHard Life Promotion [NL]

Tracklist

01. Coma
02. Liquid Gold
03. Slab City
04. Pisser
05. Quaaludes and Interludes
06. Roadhead
07. Machine
08. Hanoid
09. Rising
10. Old Timer D.W.

Wanneer 'stonergod' John Garcia (Kyuss, Hermano, Karma To Burn, Slo Burn, Unida, Vista Chino) positief over je verhaalt in een interview, even een deuntje komt meezingen op je album (Pisser), en je zelfs meeneemt op zijn Europese tour, dan heb je als band best een gunstige perspectief lijkt me zo. Het Britse Steak zou daar optimaal van moeten kunnen profiteren, en is bovendien inmiddels getekend door Napalm Records. Het debuutalbum Slab City verscheen zojuist (5 september), nadat eerder al twee EP's, Disastronaught (2012) en Corned Beef Colossus (2013) werden uitgebracht. Slab City is mijn kennismaking met deze band, die sinds 2010 actief is - of eigenlijk was de video voor Rising dat.

Met het noemen van de referenties van John Garcia hebben we meteen de muzikale invalshoek van Steak te pakken. Ondanks dat de band dus niet uit Amerika komt lijkt de desert-sound van grote invloed te zijn geweest (Kyuss!). Net zoals bij een biefstuk (Steak) hangt het maar net van je eigen smaak af hoe je deze lekkernij waardeert. Al ben ik er al snel achter dat een eventuele vergelijking in mijn geval volledig mank gaat. Deze Britse Steak is namelijk heerlijk rauw, ongepolijst, log, lomp en groovy. Mijn biefstukje, voor zover ik die uberhaupt al eet, heeft toch echt wat meer gaarheid en finesse nodig. Ik ben dan ook geen fijnproever op het gebied van de edele biefstuk, doe mij maar die lekker ronkende en groovende stoner van Steak!

Behendig heen en weer laverend, als een schip van de woestijn, tussen trage, ronkende en groovende, op blues en southern rock-leest geschoeide stoner (Machine), en een meer swingende, uptempo variant (denk een beetje aan Queens Of The Stone Age) biedt Slab City voldoende afwisseling. De overeenkomst is dat de nummers kraken, schuren en fuzzen langs alle kanten. Dat de band daarnaast ook nog eens wat spacey en psychedelische invloeden (opener Coma) aan z'n muziek toevoegt is alleen maar een pre. De rauwe vocalen zorgen nog voor een extra rauw randje aan de toch al niet malse biefstuk. Kort door de bocht: Kippa kan niet zingen, maar het stoort mij geen moment.

Ik heb mijn hartje verpand aan gedreven tracks als het titelnummer Slab City, Roadhead, of Pisser. Die laatste is voorzien van extra vocalen door de al genoemde John Garcia, die dus echt wel een meerwaarde vormen! En ik smelt, als een goed bereide malse biefstuk op de tong, voor een uitgesponnen, meeslepend nummer als Rising. Het is die logge, smerige kant van deze toch al ongepolijste klanken die me zo aantrekken in deze muziek. Door de rauwheid klinkt het oprecht, als muziek die recht uit het hart komt. Zonder fratsen, zonder poespas, afsluiter Old Timer D.W. is daar dan ook heel duidelijk in. Gaat dit zien, horen en proeven - en voelen natuurlijk - wanneer de band komend najaar, samen met de Meester, onze contreien komt bezoeken (zie agenda).