Stryper - The Final Battle

• BandStryper [US]
• TitelThe Final Battle
• Release datum21-10-2022
• LabelFrontiers Records [IT]
• Genre Heavy / power metal

Tracklist

01. Transgressor
02. See No Evil, Hear No Evil
03. Same Old Story
04. Heart & Soul
05. Near
06. Out, Up & In
07. Rise To The Call
08. The Way, The Truth, The Life
09. No Rest For Wicked
10. Till Death Do Us Part
11. Ashes To Ashes

De oudgedienden van Stryper zijn de laatste jaren lekker bezig, ook nu hebben we niet lang op een nieuw album hoeven wachten. Door de trend van hun laatste paar albums stevig voort te zetten, laat The Final Battle horen hoe deze band met de tijd meegaat door lekker zwaar te musiceren, zonder de kenmerkende melodieën, het virtuoze gitaarspel en de strakke ritmes te vergeten.

The Final Battle werd gemaakt tijdens de meest uitdagende tijd van de carrière van de band. Hoewel ze tijdens de wereldwijde pandemie dezelfde tegenslagen hadden als andere artiesten, had de band ook te maken met de voortdurende strijd van Oz Fox met hersentumoren, en oog-perikelen van Michael Sweet: een losstaand netvlies waarvoor meerdere medische procedures nodig waren, het gebruik van een ooglapje en beperkte mobiliteit voor langere tijd. Maar in plaats van zich door de tegenspoed te laten overweldigen, accepteerde de band deze uitdagingen en zette ze deze om in het schrijven van sterke nummers die niet onderdoen voor de beteren uit hun langjarige carrière.

Met The Final Battle gaat Stryper voort op de weg die ze zo'n beetje aan het begin van de jaren '10 zijn ingeslagen - eigenlijk sinds No More Hell To Pay uit 2013. Oerdegelijke metal, op klassieke leest geschoeid, maar qua spel en geluid nadrukkelijk met de tijd meegaand. Altijd staan er op een Stryper-album een paar tracks die de middelmaat ontstijgen, en waarop de band fel van leer trekt. Maar net zo vaak vinden we op een album een paar overbodige tracks, die vooral meer van hetzelfde laten horen.

Zo is de album-opener altijd dik in orde, zo ook hier. Transgressor (klinkt als Judas Priest in hun betere jaren) is lekker heavy, de vaart zit er goed in, en melodie, pakkendheid en een herkenbaar refrein zijn net zo aanwezig. Ook met bijvoorbeeld See No Evil, Hear No Evil, Same Old Story en Rise To The Call is weinig mis, die hakken er lekker op los. Hat ballad-achtige Near, No Rest en Till Death Do Us Part doen me dan weer wat minder, terwijl The Way, The Truth, The Life en No Rest For The Wicked me wat obligaat in de oren klinken. Afsluiter Ashes To Ashes sluit naadloos aan op opener Transgressor en doet inderdaad opnieuw denken aan vooral Judas Priest.

Wanneer je als band (met weliswaar een lange pauze, maar toch) al bijna veertig jaar bezig bent heb je natuurlijk niks meer te bewijzen. De staat van dienst spreekt voor zich, en Stryper zal altijd wel een band van 'love-it-or-hate-it' blijven. Al vanaf Soldiers Under Command (1985) weet ik hun muziek bij momenten zeker te waarderen. Dan weet je wat je kunt verwachten, en teleurstellen doet Stryper nooit.