Temple Renegade - The All Is None

• BandTemple Renegade [NL]
• TitelThe All Is None
• Release datum22-11-2019
• LabelEigen beheer
• PromotorHard Life Promotion [NL]
• Genre Progrock / metal

Tracklist

01. Enter Illusion
02. The Silent Hand
03. Somewhere The Vulture
04. Fistful of Sand
05. Qualia
06. Fallout
07. Ghost of Goliath
08. Voynich's Last Dream
09. Harbinger
10. Deadman

Eind november vorig jaar lanceerde de Haagse metalband Temple Renegade hun debuutalbum The All is None met een vette show in het 'eigen' Paardcafé. Het viertal bracht eerder al twee EP’s uit, namelijk Blacked Out Ocean in 2016 en Void Machine in 2017. De heren richtten zich met deze EP’s vooral op het buitenland, door de afgelopen jaren te toeren in Engeland en Frankrijk. Eenmaal terug in Nederland ging de Haagse band over op het produceren van hun eerste langspeler.

De muziek van Temple Renegade zou ik omschrijven als progressieve heavy rock, met wat milde metal-invloeden. Niet echt zware muziek dus, maar zoals het klassiek georiënteerde progrock betaamt vooral gericht op de composities en een virtuoze instrumentale invulling. Al is er op The All Is None niet aan te ontkomen dat vooral de zang wel heel erg prominent in de mix ligt. Soms iets te nadrukkelijk vind ik zelfs, waardoor bijvoorbeeld de ritmesectie of de gitaarmelodieën zo af en toe wat in de verdrukking lijken te komen. Gelukkig is de zang van Sven Mundorf wel van zodanige kwaliteit dat de overheersing geen storende factor wordt. Voorbeelden die de band zelf aanhaalt als invloeden zijn onder anderen Karnivool, Twelve Foot Ninja en Leprous, ik zou daar zelf A Perfect Circle aan willen toevoegen, want daar moet ik toch regelmatig aan denken.

The All Is None laat tien behoorlijk compacte nummers horen die onderling voldoende afwisseling bieden. Wisselingen in ritme en tempo (luister vooral eens goed naar Fistful Of Sand) houden de luisteraar bij de les. Een iets te hoog kabbelgehalte wordt halverwege het album keurig doorbroken door het uptempo Fallout. Net op tijd, want ik was wel heel even toe aan iets opzwepends. Ook Ghost Of Goliath vind ik daarna lekker verfrissend, net als eerder trouwens ook al Somewhere The Vulture. Ondanks het niet al te heftige of opwindende karakter van de muziek is de atmosfeer toch wel aan de donkere kant. De herkenbaarheid komt van de pakkende melodieën en de toegankelijke refreinen.

Ik ben zelf geen uitgesproken liefhebber van deze iets te ingetogen muziek, ik hoor mijn rock of metal over het algemeen toch wel iets steviger. Ik mis hier het echt scheurende gitaarwerk en de echte power, een soort punch, in de muziek. Die hoor ik wel een beetje in de genoemde tracks, die ik voor mezelf tot de betere van het album reken. Temple Renegade musiceert vrij braaf, al zitten de liedjes natuurlijk wel goed in elkaar, en weten de muzikanten van wanten. Van mij mag het allemaal wel wat gevaarlijker, en wat minder vlak.