Thalarion - Dying On The Scorched Plains

• BandThalarion [SK]
• TitelDying On The Scorched Plains
• Release datum10-12-2021
• LabelUprising Records [DE]
• PromotorTarget Group [DK]
• Genre Doommetal, Gothic metal

Tracklist

01. Prelude To Dolorous Scenes
02. Burning Pile
03. Space In Between
04. Dead But Still In My Heart
05. Fairy Garden
06. Wandering Minstrel
07. Sub Rosa
08. Back To The Light
09. Dying On The Scorched Plains
10. Into The Nowhere

De Slowaakse gothic / doom metalband Thalarion brengt hun zesde studio-album Dying On The Scorched Plains uit, zo'n beetje 17 jaar na het laatste - na Hellium in 2004 besloot de band er in 2006 mee te stoppen. Tot dit jaar. Een verzameling van tien nieuwe nummers, opgenomen op de ouderwetse manier, maar met bijgewerkte productiewaarden, toont Thalarion zich een volwassen band die hun vak goed heeft geleerd in een carrière die van oorsprong terug gaat tot 1996.

Op het gebied van metal komen er niet veel bands uit Slowakije. Het land ligt, als het om extreme muziek gaat, in de schaduw van buurlanden Tsjechië, Polen en zelfs Oekraïne en is misschien wel het slachtoffer van een van de kleinste landen van Centraal-Europa. Dit is precies waarom de min of meer bekende status van Thalarion in de internationale doom-scene toch wel een beetje bijzonder is. Als een van de meest gerespecteerde bands in de Slowaakse scene, met een carrière van 31 jaar en vijf albums op zak, heeft het zestal alles in huis om Slowakije op de metalen landkaart te zetten, en een hele nieuwe generatie bands te inspireren. Maar het was niet allemaal rozengeur en maneschijn voor Thalarion op hun pad eer ze hier zijn aanbeland. Voldoende inspiratie voor mooie muziek zou ik zo zeggen.

Dying On The Scorched Plains is dus meer dan een comeback-album voor Thalarion. De band beleeft het als een terugkeer van de meest representatieve band uit de metalscene van een hele natie, met een line-up die volwassen is geworden, het nodige heeft doorstaan, en nu opduikt met een album dat precies dat weerspiegelt. Daarmee is een sterke atmosferische insteek gewaarborgd, die op fraaie wijze samengaat met compositorische diepgang. Opgesierd met levendige arrangementen, horen we een band met een uitgebreid muzikaal palet: mannelijke en vrouwelijke zang, keyboards en het stevige gewicht van twee gitaren - afwisselend met stevige riffs en prachtige melancholische leads.

Na intro Prelude To Dolorous Scenes doet het begin van Burning Pile (dat gitaar-riedeltje, met basic percussie) me denken aan het themaatje van Norwegian Woods van The Beatles - als dat geen goed begin is! Okay, dit is maar een zijsprongetje, maar ik word er toch wel heel even blij van. Na dit lieflijke begin laat Space In Between al wat meer heavy momenten horen, met een prominente rol voor de al genoemde vocale afwisseling tussen cleane engelenzang en een stevige grunt. Dat doet het bij mij altijd wel goed bij dit soort muziek, die het qua dynamiek toch ook vooral moet hebben van de symbiose tussen gevoelig, mooi (qua sfeer) en heavy, episch (qua muzikale invulling).

Om even wat uitersten aan te geven: leg het bijna intieme begin van Fairy Garden (met poppy zang in het refrein) of het swingende pop / gothic intro van Wandering Minstrel (al is ook dat intro al bedrieglijk) maar eens naast het verwoestende begin (met zwartgeblakerde blastbeats en tremolo-riffs) van afsluiter Into The Nowhere. Inderdaad, dit kan Thalarion allemaal. Juist die variatie - ook binnen een enkel nummer, zoals bijvoorbeeld Wandering Minstrel goed laat horen - is de grootste aantrekkingskracht van deze muziek. Ook Sub Rosa vind ik een heerlijk nummer, met z'n dreigende old school gothic / new wave-vibe (die synthesizers) al had ik hier de zang juist wat minder heftig gehouden.

Onbekend maakt wat mij betreft niet per se onbemind. Dying On The Scorched Plains is voor mij een geslaagde kennismaking met een volledig onbekende band. Dit album bevalt me echter prima, een hele leuke wisselwerking tussen een old school gothic vibe, klassieke doom / death, en een modernere, vlotte catchy insteek. Goed gedaan! Helaas is juist van een van de minst spannende tracks een video uitgebracht: