The Body - Master, We Perish
- The Body [US]
- Master, We Perish
- 30-04-2013
- At A Loss Recordings [US]
- Earsplit PR [US]
Tracklist
01. The Ebb And Flow Of Tides In A Sea Of Ash (02:50)
02. The Blessed Lay Down And Writhe In Agony (05:32)
03. Worship (09:39)
The Body is afkomstig uit Providence (Rhode Island, Verenigde Staten) en actief sinds 1999. De 'band' bestaat uit het duo gevormd door donderende drummer Lee Buford en moorddadige screamer en gitarist Chip King. Door de jaren heen zijn een gestage stroom van splits en samenwerkingen en singles uitgebracht, maar inmiddels ook drie volwaardige albums. De 'doorbraak' kwam in 2010 met het album All The Waters Of The Earth Turn To Blood, dat de band in de juiste richting stuurde en de nodige aandacht opleverde.
Op de voorlopig laatste Koninginnedag die Nederland zal meemaken verscheen het meest recente werkje van het ijverige duo. Onder de titel Master, We Perish verscheen een EP met drie nieuwe nummers; een 18 minuten durende overdonderende mix van doom, sludge, noise en een tintje drone. Verlammend en teisterend horen we hier The Body in z'n meest diverse vorm; knap gezien de lengte van het product.
Opener The Ebb And Flow Of Tides In A Sea Of Ash doet z'n vernietigende werk binnen de drie minuten. Statisch gitaargeram en een eentonige trommel en cymbaalgeseling in combinatie met een luchtalarm, en dat over een bak gruis heen, waardoor je zowat dekking zou gaan zoeken. En dat is nog maar de eerste helft van het nummer. Daarna wordt het gebruik van de snaren en de drumkit uitgebreid, maar herrie blijft het.
The Blessed Lay Down And Writhe In Agony doet het in eerste instantie wat langzamer aan, en boort een ijzige sfeer aan. Opgesierd met sopraanzang en trage sludgy riffs mogen we weer geduld hebben tot de toonzetting halverwege verandert. De riffs lijken wel nog smeriger te worden; gaandeweg vinden ook King's hysterische falsetto krijsen hun weg naar buiten. Het geluid van iets dat op geweergeluid lijkt en een drone-achtig geluid maken kakofonie en chaos compleet; op naar het einde van het nummer, en van de wereld?
Afsluiter Worship opent met wat basis, clean getrommel, waar gaandeweg smerig gitaargeluid en vervormde stemmen aan toegevoegd worden. Dit lijkt zo een tijdje door te gaan, in schijnbaar aanzwellend volume en intensiteit. Na zes minuten slaat de stemming om door middel van logge, sludgy gitaarriffs, terwijl vanuit de verte hysterisch geschreeuw doorklinkt. Waarna het nummer naar het einde toewerkt in een bijna soundscaperige drone.
Tja, ik kan hier weinig anders van maken dan dat ik het interpreteer als nihilistische en apocalyptische muziek, af en toe klinkt het echt of het einde der tijden nadert. Een zorgvuldig gecreëerde bak herrie voor de liefhebber. Smerig, afkomstig uit nog onverkende krochten van de menselijke ziel.
