The Cross - Act II: Walls of the Forgotten

• BandThe Cross [BR]
• TitelAct II: Walls of the Forgotten
• Release datum27-05-2022
• LabelPitch Black Records [CY]
• Genre Doommetal

Tracklist

01. Behind the Stone Gate
02. Walls of the Forgotten
03. Beyond the Eyes of Seth
04. Sonnenstein Castle
05. Umbral
06. Ouroboros

The Cross wordt erkend als de eerste doom metalband in Brazilië, opgericht in Salvador - Bahia door Eduardo 'Slayer' in 1990, met het geluid en de stijl van de band geïnspireerd door bands als Black Sabbath, Candlemass en Trouble. Vanaf 1992 bracht de band zijn eerste demo's uit, om daarna in lange winterslaap te gaan. De band keerde terug in 2015 met EP Flames Through Priests, waarna het zelfgetitelde debuutalbum volgde in 2017.

Na een paar EP's, een live-album, een single, een split (met drie andere bands) en enkele wisselingen in de band-line-up, ging The Cross in de loop van 2021 zijn tweede album aan het opnemen. Act II: Walls Of The Forgotten bevat een paar aansprekend gastvocalisten, die op hun manier hebben bijgedragen aan het algehele resultaat: Albert Bell (Forsaken, Nomad Son), Leo Stivala (Forsaken), Achraf Loudiy (Aeternam) en last but not least Aaron Stainthorpe van My Dying Bride zijn elk op een track te horen.

Onbekend maakt onbemind, maar verdomme, laat The Cross hier maar eens wat meer bekendheid vergaren. Pure doom uit Brazilië verwacht je niet zo snel, maar The Cross blaast me helemaal omver met hun dreigende muziek. Zes overwegend lange nummers, die een perfecte balans laten horen tussen de dreunende logheid enerzijds, en bezwerende melodieën anderzijds. Echt, na een eerste beluistering van Act II: Walls Of The Forgotten wilde ik alleen maar meer!

Het verduisterde landgoed dat op de albumhoes is afgebeeld - met de esthetiek van verlatenheid, de vervaagde kleuren, de ramen kaal, de lucht hetzelfde grijs als het gebouw zelf - is een perfecte metafoor voor de muziek die je krijgt voorgeschoteld. Log, zwaar, en doordrenkt met langgerekte tonen van voortdurende wanhoop en duister.

Het is lastig om opvallende tracks of hoogtepunten aan te wijzen, ik vind ze echt alle zes ijzersterk. Daarnaast lijken de meeste tracks naadloos in elkaar over te lopen, waardoor de mistroostige atmosfeer nergens wordt onderbroken, en het lijkt alsof je door één lang tranendal wordt heen gesleurd.

Ik ben echt enorm verheugd dat ik met deze band kennis heb gemaakt. Hun (funeral) doom is weliswaar geen moment origineel of vernieuwend, maar de muziek is zo authentiek en indringend dat elke zichzelf serieus nemende doomfan dit gehoor moet hebben. Wat een geweldig album! Ik hoop voor volhouder en frontman Eduardo oprecht dat hij alsnog - ook in Europa! - door mag breken.