The Great Old Ones - EOD: A Tale Of Dark Legacy

• BandThe Great Old Ones [FR]
• TitelEOD: A Tale Of Dark Legacy
• Release datum27-01-2017
• LabelSeason of Mist [FR]
• Genre Black metal, Melodieuze/ Symfonische black metal

Tracklist

01. Searching for R Olmstead (introduction)
02. The Shadow Over Innsmouth
03. When the Stars Align
04. The Ritual
05. Wanderings
06. In Screams and Flames
07. Mare Infinitum
08. My Love for the Stars (Cthulu Fhtagn)(bonus)

Opvallend toch hoe vaak juist Franse bands zo'n eigen draai aan black metal weten te geven. Zij bieden niet dat typische monotone gerag waar de truie ende old school blekkies zo op geilen, maar gewoon goed verzorgde en technisch onderlegde extreme metal. The Great Old Ones is er ook weer zo eentje. Ik was de naam al wel eerder tegen gekomen, maar had me nog nooit in de band verdiept. Jammer, blijkt nu. De band is al actief sinds 2009, mijn echte kennismaking komt nu pas met hun derde album alweer: EOD: A Tale Of Dark Legacy.

Goed, dat deze band a-typische black metal speelt had ik dus al verklapt. The Great Old Ones brengt ons een min of meer melodieuze vorm, waarin veel ruimte is gemaakt voor toegankelijkheid en invloeden van andere metal-stijlen. Ik zou de muziek bij vlagen zelfs wel groovend durven noemen. Het gaat zeker niet constant volgas; in de middentempo's horen we veel groove, terwijl daarnaast ingetogen stukken voor enorm veel sfeer zorgen. De invulling blijft met regelmaat wel 'typisch black' (screams, blasts, tremelo-picking riffs) maar daar om heen gebeurt zo veel meer dat ik deze muziek werkelijk interessant vind om te beluisteren. Waarbij ik het vooral prettig vind dat de band z'n heil niet zoekt in het inmiddels ook vrij standaard geworden post-rock/shoegaze-geneuzel; daar blijft The Great Old Ones gelukkig verre van!

En o ja, dan was er ook nog iets met occulte Lovecraftiaanse thematiek; dat geloof ik allemaal wel. De band hecht er zelf erg veel waarde aan - de bandnaam is ook afkomstig uit 's mans werk - maar ik heb niet het gevoel dat ik dat allemaal per se moet doorgronden om de muziek van dit Franse collectief te begrijpen. De horror-sfeer komt zo ook wel op me over, zonder dat ik inhoudelijk of gedetailleerd weet waar de verhalen over gaan.

Een nummer als The Ritual bevat alle genoemde aspecten, en spreekt me daardoor enorm aan. En hoewel de genoemde thematiek blijkbaar erg belangrijk gevonden wordt, verbaast het me juist dat er zo veel gebruik wordt gemaakt van opvallende melodieën. Dit geeft mij namelijk allesbehalve een 'occult gevoel'. Ok, donker is de muziek zeker, maar dan eerder in de zin van onbehaaglijk, mysterieus in plaats van bedreigend of verstikkend. Een prettig aanvoelend duister vind ik dat, een beetje zoals ook (goede) doom metal aanvoelt. Dat is hier meer de sfeer die ik ervaar.

Dat laatste komt het beste naar voren in de lange, veelal slepende afsluiter Mare Infinitum, een heerlijk log gevaarte (met zeer sferisch cello-intro). Het overwegend trage tempo en de mistroostige sfeer komen tot een logisch neerslachtig slot, volledig ingedachte een oneindige zee (de betekenis van Mare Infinitum). Pompeus, en toch gracieus, termen die ook een goede beschrijving geven van de muziek van deze band, zoals ik die ervaar dan toch. Voorwaar een waardig slotakkoord van een erg fraai album....