The Order of Apollyon - The Sword And The Dagger

• BandThe Order of Apollyon [FR]
• TitelThe Sword And The Dagger
• Release datum01-02-2015
• LabelListenable Records [FR]

Tracklist

01. Own The Youth
02. Hatred Over Will
03. Our Flowers are the Sword And The Dagger
04. Al 'ankabout
05. Hold Not Thy Peace, O God Of My Praise
06. Chants Of Purification
07. The Curse Is Poured Upon Them
08. By Your Command We Return To Dust
09. Eight Pillars
10. The Hand That Became Weak
11. Omnis Honor Et Gloria

Ik besprak nog maar heel kort geleden het meest recente album van het Poolse gezelschap Hate, waarbij ik vond dat deze band te weinig eigen inbreng had ten opzichte van gelijkgestemde landgenoten. Daar moest ik dus aan denken nadat ik het album The Sword And The Dagger van de Franse band The Order of Apollyon voor de eerste keer gehoord had. Dit album is hun tweede, opvolger van het 2010 verschenen debuut The Flesh, maar mijn kennismaking met deze band. Zowel de relatief geringe productiviteit als ook (gedeeltelijk) de muzikale invalshoek laten zich misschien verklaren door het gegeven dat diverse muzikanten van deze band daarnaast deel uitmaken van bands als Temple Of Baal, Aosoth en Livarkahil.

En heel eerlijk, en misschien wel kort door de bocht, vind ik de death/black metalmix van The Order of Apollyon behoorlijk vergelijkbaar klinken met bands als Behemoth en dus ook Hate. De muziek is overwegend snel, hard, strak en bruut; de ritmes doen vaak machinaal aan, het gitaarwerk is afwisselend hakkend en melodieus, de grunts rauw en overtuigend. Vooral waar het het black metal-segment van deze muziek betreft is de afkomst uit de Franse scene eventueel te horen. Franse extreme bands hebben vaak net een wat meer eigenwijs, afwijkend, dissonant karakter, wat in dit geval in het al even dissonante gitaarwerk terug te horen is. Luister maar eens naar Al 'ankabout, een prettig eigenwijs nummer. Met inderdaad zoals de titel al doet vermoeden een Arabisch tintje.

Ondanks de inbreng van de wat subtielere intermezzo's Chants Of Purification en By Your Command We Return To Dust vind ik het vrijwel voortdurende hak- en beukwerk niet afwisselend genoeg. Op zich is de muziek prima aan te horen, maar voor een heel album lang - in dit geval ruim drie kwartier - toch iets te eentonig.