Throne Of Heresy - Antioch

• BandThrone Of Heresy [SE]
• TitelAntioch
• Release datum12-02-2016
• LabelThe Sign Records [SE]
• PromotorHard Life Promotion [NL]

Tracklist

01. The God Delusion
02. Serpent Seed
03. Nemesis Rising
04. Flagellum Daemonum
05. Exordium
06. Black Gates of Antioch
07. Blood Sacrifice
08. Phosphorus
09. Souls for the Sepulchre
10. Where Bleak Spirits Pass

Throne Of Heresy is afkomstig uit de Zweedse kweekvijver van metal-talent die Linköping heet, en is aldaar opgericht in augustus 2009. In eerste instantie legde de band zich nog toe op thrash metal met een vleugje black, maar inmiddels is dat grotendeels ingeruild voor op klassieke leest geschoeide death metal - naar goed Zweeds gebruik natuurlijk. In 2012 debuteerde de band met The Stench of Deceit, dat album wordt nu opgevolgd met Antioch. Overigens zijn van die oudere invloeden nog wel wat restjes hoorbaar op dit nieuwe album.

Wanneer ik de eerste paar nummers van Antioch zo eens beluisterd heb, ben ik al bijna klaar met mijn conclusie. Throne Of Heresy laat melodieuze death metal horen zoals waarmee een band als Arch Enemy mij al een aantal jaar verveelt. Meest midtempo, voorspelbaar, zonder memorabele riffs, onverwachte tempowisselingen of wendingen. Serpent Seed groovet nog wel een beetje lekker, maar blijft een beetje te lang in het trage tempo hangen. The God Delusion en Nemesis Rising vervelen me ronduit.

Flagellum Daemonum begint dan wel verrassend met een blast, zodat ik weer even bij de les ben. Het lekker beukende begin is veelbelovend, dit nummer weet me gaandeweg ook wel te blijven boeien. Wat volgt is het instrumentaaltje Exordium, lekker sfeervol, en gaandeweg nieuwsgierig makend. Dit nummer is zo precies goed geplaatst in het midden van het album, zeker met terugwerkende kracht. Want het blijkt als het ware een break naar een betere tweede helft.

Black Gates of Antioch blijkt een lekker afwisselende death metal beuker, waarin fraaie gitaar-melodielijnen verstopt zitten. Hier gebeurt tenminste iets! Het geheel blijft nog altijd melodieus, deze muziek wordt nergens te hard of te zwaar. Blood Sacrifice gooit het hierna over een iets andere boeg, en doet eerder denken aan de Amerikaanse moderne (thrash) metal-golf. Het is ook best een log nummertje. Na het razendsnelle (en korte) Phosphorus gaat met Souls for the Sepulchre het tempo weer wat omlaag. Maar onder andere getooid met zowel een heuse breakdown als een blast-stukje weet ook dit nummer de aandacht wel vast te houden. Want ook hier gebeurt weer best veel binnen vier minuten. Een van de betere nummers van het album.

Afsluiter Where Bleak Spirits Pass duurt vervolgens bijna zeven minuten, en heel lomp en kort de bocht gezegd: dat zijn er ruim zes te lang. Het blijkt een atmosferisch, bijna ballad-achtig werkstukje te zijn, dat op mij redelijk slaapverwekkend overkomt. Waarmee we weer terug zijn bij het begin van het album. Ik ben achteraf blij dat er nog een paar nummers op het album staan waar ik me prima mee vermaakt heb, maar over het geheel vind ik de nummers te inwisselbaar. Niet alleen op dit album, maar ook met veel collega's.

Mede geholpen door de moderne, kraakheldere en stevige productie is Antioch op zich prima om aan te horen. Behalve het middelmatige songmateriaal mankeert er ook weinig aan. Dit is dan ook eerder eenheidsworst dan dat het echt een spannend album is.