Transport League - Twist And Shout At The Devil

• BandTransport League [SE]
• TitelTwist And Shout At The Devil
• Release datum28-07-2017
• LabelRodeostar Records [DE]
• Genre Hardrock, Stoner

Tracklist

01. Destroy Rock City
02. Power Of The Sloth
03. Cannibal Holobeast
04. Swine To Shine
05. One Last Way
06. Zulu Zombie Zodiac
07. Dead And Awaken
08. Bad Voltage
09. Werewolves In The Sink
10. Thousand Eyes & One
11. Gravestation
12. Winter War

Transport League wist me met hun laatste twee albums Boogie From Hell (2013) en Napalm Bats & Suicide Dogs (2015) behoorlijk te vermaken. Een simpel rekensommetje leert ook dat het dan in 2017 weer tijd is voor een nieuw album; en inderdaad, dat blijkt het geval. Twist And Shout At The Devil heet ie, en daar ga ik uiteraard de nodige luisterbeurten aan besteden.

De koppige, maar altijd swingende combinatie van allerlei rock-gerelateerde invalshoeken (Panteriaanse groove metal, zware Motorhead-achtige rock'n'roll, opzwepende hardrock, stoner, en zelfs vleugjes blues en doom) met een hoofdrol voor de zeer aanwezige, ijzersterke en even rauwe strot van bendeleider Tony Jelencovich doet 't 'm voor mij in vrijwel elke context.

Wanneer het album van start gaat met de opener (met de titel met een knipoog) Destroy Rock City zit ik er gelijk weer helemaal in. Deze is verkozen als eerste video voor het album, en ik snap direct waarom. Hoewel iets vlotter qua tempo heeft het de zelfde drive als de opener (Hallelujah Vampire) van de voorganger Napalm Bats & Suicide Dogs, waar ik ook meteen door werd gegrepen.

Nee, het is zeker geen hogere wiskunde die Transport League te bieden heeft, maar verdomd, wat vind ik dit toch nog altijd lekkere muziek. Het opzwepende karakter, de groovende riffs, de krachtige zang; eigenlijk is dit gewoon een optelsom van hoe muziek met ballen moet zijn. In tegenstelling tot veel Amerikaanse bands die ook dit soort muziek proberen te maken (minpuntje hier in deze context: Cannibal Holobeast doet me iets te veel aan Rob Zombie denken) weet Transport League de drie elementen catchy, power en groove echt goed te verenigen.

Net zo weinig origineel als de muziek zelf kan ik slechts mezelf herhalen om tot de conclusie te komen: deze boogie from hell, of eigenlijk uit Zweden natuurlijk, is heerlijk ronkend, dampend; en bovenal bijna interactief energiek, ik kan er niet stil bij blijven zitten. Niet om de man te veel veren in de anus te steken, maar dit komt toch vooral op het conto van de fanatiek-energieke vocalen van de frontman. De opzwepende zang en presentatie geven de muziek gewoon nog meer drive. Dit is en blijft gewoon eerlijke muziek, gemaakt door liefhebbers; ik denk dat er wel aan af te horen.