Treurwilg - An End To Rumination

• BandTreurwilg [NL]
• TitelAn End To Rumination
• Release datum22-02-2020
• LabelEigen beheer
• Genre Doommetal

Tracklist

1. Fragility of Mankind
2. In Ruin and Misery
3. Myosotis
4. I
5. Shallow Pools of Grief

Treurwilg is hier om je er aan te herinneren dat de wereld geen fijne plek is

Zelden zal een Nederlandstalige bandnaam zo goed gekozen zijn bij de muziek die ten gehore wordt gebracht. Treurwilg maakt sinds 2014 alles behalve opbeurende muziek. De band debuteerde in januari 2016 met een live-album (simpelweg getiteld Live, opgenomen in de Little Devil in thuisstad Tilburg), nog in datzelfde jaar opgevolgd door Departure (was mij helaas nog onbekend, maar naar aanleiding van deze bespreking ook beluisterd, en goedgekeurd!). Vier jaar later, en we zitten spontaan in 2020, meldt de band zich - in ongewijzigde samenstelling - met de tweede studio-langspeler: An End To Rumination.

Extreme doom metal noemt het kwartet z'n eigen muziek, en die typering lijkt me helemaal raak. Doom is sowieso de basis, de ene keer hard en rauw, een andere keer betoverend en melodieus. Invloeden zijn er onvermijdelijk van verdoemde death metal, maar meer nog geven allerlei post-genres (rock, metal, sludge) en zelfs een vleugje atmosferische black (zoals in opener Fragility Of Mankind) de muziek extra sfeer. Want sfeer, daar draait het natuurlijk om tijdens de vijf composities van bovengemiddelde lengte.

Een band waar ik bij beluistering regelmatig aan moest denken zijn de van origine plaatsgenoten van Faal - is het daarbij toeval dat An End To Rumination is geproduceerd, gemixt en gemasterd door hun gitarist Gerben van der Aa? Het blijkt hoe dan ook een prima combinatie, beide bands hebben die ongepolijste rauwheid gemeen. De productie is dan ook sober, naturel te noemen, en raakt aan het gevoel van ongedwongen live-in-de-studio opnemen. Daarnaast heeft de toetseniste van Faal ook deze gastrol vervuld op het album middels sfeervolle synth-laagjes - afsluiter Shallow Pools Of Grief kent daarmee vier fraaie slotminuten bijvoorbeeld.

Myosotis is het nummer dat het meest tot de verbeelding van de (funeral) doom-fan zal spreken. Slepend en enorm atmosferisch, waarbij veelal wordt ingezet op de kracht van de herhaling. Net vaak genoeg om je in vervoering te brengen, nooit te lang om te denken: en nu is het genoeg. De woeste grunt van brulboei Rens vormt een fraai contrast met de melodieuze gitaarleads, daarachter zorgt de ritmesectie voor een weliswaar sobere, maar toch adequaat ingevulde basis. Geen poespas, wel oerdegelijk. Daarvoor was trouwens ook In Ruin And Misery al een enorm fraai doom-pareltje, eveneens voorzien van die prachtige sfeervolle, bijna ingetogen stukken.

Daar over gesproken: afsluiter Shallow Pools Of Grief - deze keer wel met onderscheidend trommelwerk! - mag gelden als de echte treurmars van het album. Dankzij de wat afwijkende ritmiek in het begin valt het nummer direct op, maar gaandeweg zal blijken dat dit nummer sowieso een aangename belevenis is voor de liefhebber van het meest treurige werk. Treurwilg mag zich dan ook direct scharen onder mijn favoriete doombands van eigen bodem. Dat klinkt misschien wat goedkoop, maar dat is wel een lijstje voor fijnproevers!