Venomous Maximus - Beg Upon The Light

• BandVenomous Maximus [US]
• TitelBeg Upon The Light
• Release datum05-07-2013
• LabelNapalm Records [AT]
• PromotorHard Life Promotion [NL]

Tracklist

01. Funeral Queen
02. Path of Doom
03. Give Up The Witch
04. Father Time
05. Dream Again
06. Moonchild
07. Battle For The Cross
08. Venomous Maximus
09. Mother Milk
10. Hell´s Heroes

Voor mij ligt het debuutalbum Beg Upon The Light van het Texaanse Venomous Maximus. De band hobbelt al een paar jaar rond in de underground met een paar demo's en het genoemde album in de bagage. Beg Upon The Light werd vorig jaar al via de bandcamp pagina van de band ten gehore gebracht, maar is inmiddels opgepikt door Napalm Records, dat in een flitsende heruitgave voorziet.

Met hun mix van klassieke, epische heavy metal en logge stoner/doom probeert de band nu ook voet aan de grond in Europa te krijgen. Het zal niet verbazen dat de thematiek gezocht moet worden in het occulte. Waarbij we dus vergelijkingen kunnen gaan zoeken in de richting van de obscure en occulte NWOBHM, maar ook bands als (oude) Candlemass / Krux en Solitude Aeturnus, maar ook Trouble, zijn nooit ver weg.

Het album gaat van start met het sferische orgeldeuntje Funeral Queen, dat met terugwerkende kracht op uitstekende wijze de sfeer weet neer te zetten. Dit gaat over in het majestueuze Path Of Doom, een nummer dat me meteen bij de spreekwoordelijke kloten heeft. Dit is 'evil', dit is sfeer, dit is doom! Dreigend en toch pakkend, met ijzersterk gitaarwerk (obey the riff!) en zo'n heerlijke 'foute' old school galmende zangstem. Maar wat past dit allemaal heerlijk bij elkaar. Logisch dat dit nummer als eerste single naar voren is geschoven. Al schuilt daar misschien wel een gevaar in: wordt dit niveau het hele album vastgehouden?

De vraag stellen is hem beantwoorden, ik moet achteraf constateren dat Path Of Doom toch wel de meeste indruk heeft gemaakt. Dat wil niet zeggen dat de rest van Beg Upon The Light niet ook gewoon sterk is. De sfeer blijft over het hele album gehandhaafd, en er staat gewoon geen slecht nummer op. Give Up The Witch, Moonchild (wat een vette groove!), Venomous Maximus en de langere afsluiter Hell's Heroes zijn om van te smullen. Na meerdere luisterbeurten ben ik het album dan ook echt nog niet beu!

Met Father Time (kort intermezzo dat grotendeels bestaat uit akoestisch gitaargetokkel en een vertelling) en Mother Milk (zeer ingetogen, met alternatief snarenwerk) wordt ook gedacht aan wat rustpuntjes. Fragmenten die gelukkig niet ten koste gaan van de zorgvuldig opgebouwde sfeer. Sterker nog, juist hierdoor komt een navolgend nummer des te hard aan. Dit smaakt naar meer!