Vetrar Draugurinn - I (One)

• BandVetrar Draugurinn [NL]
• TitelI (One)
• Release datum30-03-2017
• LabelEigen beheer
• Genre Alternative metal, Progrock / metal

Tracklist

01. Bleak Earth
02. Vigil (for the Lost Children of our Generation)
03. Mother of Northern Skies
04. Solis

Het vaderlandse Vetrar Draugurinn is een nieuwe naam, maar met bekende gezichten. Als leadzangeres hebben we bijvoorbeeld Marjan Welman van Autumn en de gitaarpartijen worden verzorgd door Eric Hazebroek van Stream of Passion. Altijd interessant wanneer er nieuwe dingen komen vanuit mensen die al hun strepen hebben verdiend in de (Nederlandse) metalscene.

Hun debuut-EP, passend getiteld One, staat klaar in m'n Itunes. Bestaande uit maar vier nummers zal het een uitdaging worden om een goed beeld te schetsen van wat deze nieuwe band te bieden heeft.

We trappen deze kleine introductie af met Bleak Earth, die inderdaad een tikje ‘bleak’ over komt. Marjan ligt kurkdroog en vaak te zacht in de mix en ook in de gitaarafdeling zit weinig smaak, noch kraak. Vooral in de coupletten mis ik een basgitaar, de in het refrein toch echt aanwezig is. In het winderige staartje van het nummer horen we ietsje een reverb/echo over Marjans stem, dus die effectknop hebben ze in elk geval gevonden… maar waarom nu pas?

Er zit al iets meer smaak in track twee: Vigil (for the Lost Children of our Generation). Toch lijkt het nog altijd alsof de muziek is geschreven voor een bandje met in elk geval een keyboard of iets dergelijks, maar dat onderdeel mist gewoon. Sommige stukken in dit nummer krijgen al wat meer pep door een tweede laag aan vocalen en dan hoor je waar ze eigenlijk heen willen (of zouden moeten), en dat is op zich niet heel slecht.

Mother of Northern Skies vind ik een erg rommelig nummer dat nog het meest de indruk geeft dat ze ergens de prog-kant op wilden met deze. De zang en instrumenten lijken twee compleet verschillende dingen te doen, en je wacht echt tot dat touwtje trekken ergens toe leidt, maar het enige dat je krijgt is een onbevredigend open einde.

Slotnummer Solis geeft je eerst het idee dat er ergens een gitaar nodig opnieuw gestemd moet worden, met getokkel dat veel op niet-te-volgen halve noten leunt. Zodra Marjan zich erbij voegt, (en deze keer wel netjes onderstreept door een subtiele reverb) blijken de noten iets meer gevonden te zijn, en wordt het toch een niet zo onaardige ballad met een vleugje Pink Floyd-achtige charme. Een viool die het ook weer moet hebben van vage dissonante noten wordt toegevoegd, om weer abrupt te eindigen in een redelijk onnodig gesproken stuk.

Ik krab eens achter mijn oren en vraag me af waar deze EP nou heen wou. Waar Vetrar Draugerinn ermee heen wou… De muziek is afgestript genoeg om misschien bepaalde metalfans aan te spreken, maar de rest wordt neergezet als halfslachtige prog, waar het toch de inhoud voor mist. Ik had meer verwacht van mensen wiens naam wordt genoemd in bands als Ayreon en Stream of Passion. Eindbeoordeling: …. ‘meh.’