White Empress - Rise Of The Empress

• BandWhite Empress [US]
• TitelRise Of The Empress
• Release datum29-09-2014
• LabelPeaceville Records [US]
• PromotorSuburban [NL]

Tracklist

01. Rise of The Empress
02. The Congregation
03. A Prisoner Unleashed
04. Darkness Encroaching
05. Sven's Tower
06. Erased and Rewritten
07. The Ecstatic and the Sorrow
08. Dethroned
09. Obsession With the Empress
10. Ours To Burn

White Empress zou je de nieuwe band kunnen noemen van ex-Cradle Of Filth-gitarist (en voornaamste componist en nog wel meer) Paul Allender. Sowieso heeft White Empress wel meer links met die band, want ook toetsenist Will Graney (arrangementen) en drummer/toetsenist/producer Martin Škaroupka (inmiddels al weer vertrokken trouwens) bemoei(d)en zich er mee. Na eerder dit jaar een EP uitgebracht te hebben, presenteert de band zich op grote schaal - met dank aan Peaceville Records - met debuutalbum Rise Of The Empress.

Om dan maar meteen met de deur in huis te vallen: White Empress is geen Cradle Of Filth (-kloon). Ok, het gitaarwerk van Allender is zeer herkenbaar, en geeft de muziek wel een soortgelijke vibe mee. Maar de muziek van deze band hier is meer gericht op symfonische melodieuze death metal, waarbij het symfonische dan inderdaad wel als overeenkomst mag gelden. Een soort kruising tussen Cradle Of Filth en pak 'm beet Arch Enemy, in elk geval pakkende/niet al te ingewikkelde death metal zeg maar. Niet geheel toevallig dat ik voor die band als vergelijking kies, White Empress heeft namelijk ook een zangeres: Mary Zimmer. Ook een band als Mayan komt wel in de buurt, al klinkt die over het geheel veel heavier en/of extremer.

Na de bombastische introductie Rise Of The Empress wordt middels het eerste echte nummer The Congregation duidelijk dat juist die bombast een van de peilers is waar deze muziek op rust. Net als bij de latere Cradle Of Filth klinkt het geluid behoorlijk dichtgesmeerd door overdadig toetsenwerk, koortjes en allerlei andere arrangementen-foefjes. De basis van de muziek - sterk, regelmatig blastend drumwerk, ook veel double bass, en het herkenbare gitaargeluid van Allender - staat echter als een huis, daar kan als fundament stevig op gebouwd worden. Die bouwsels liggen me echter niet zo, ik vind dit album behoorlijk vlak klinken, ondanks de genoemde productionele toevoegingen, of juist daardoor. Ik mis gevoel, emotie, een meer organisch geluid.

Bovendien klinken de nummers van Rise Of The Empress me veel te inwisselbaar, White Empress haalt eenzelfde trucje iets te vaak uit. Wat de band beheerst doen ze ook gewoon goed, de muziek klinkt als de spreekwoordelijke klok; zowel qua speltechniek als op productioneel vlak valt er niets op het album aan te merken. Maar ik mis spanning, avontuur; en vooral power. Ik denk dat White Empress, ondanks alle ervaring der muzikanten, zoals zovele andere nieuwe bands, nog gewoon zoekende is. Waarbij ik denk dat de band meer gebaat is bij een krachtiger geluid, en zich minder kan richten op technische perfectie.