Wiegedood - There's Always Blood At The End Of The Road

• BandWiegedood [BE]
• TitelThere's Always Blood At The End Of The Road
• Release datum14-01-2022
• LabelCentury Media Records [DE]
• Genre Black metal

Tracklist

01. FN SCAR 16
02. And In Old Salamano’s Room, The Dog Whimpered Softly
03. Noblesse Oblige Richesse Oblige
04. Until It Is Not
05. Now Will Always Be
06. Wade
07. Nuages
08. Theft And Begging
09. Carousel

Waar zou Wiegedood na hun indringende trilogie De Doden Hebben Het Goed mee voor de dag kunnen komen? De drie albums volgden elkaar vrij rap op, waarna een paar jaar van relatieve stilte intrad. De stilte voor de storm is doorbroken met het verschijnen van There's Always Blood At The End Of The Road.

Er zijn meteen een paar elementen die in het oog springen. Een Engelstalige albumtitel en songtitels (het merendeel dan toch) en teksten (geen Nederlands meer), negen composities in plaats van vier, en dus ook meer compacte tracks, met een gezamenlijke speelduur van bijna drie kwartier. Zou deze trendbreuk ook terug te horen zijn in het geluid van Wiegedood? Mijn antwoord zou zijn: niet helemaal, want de band had eerder al ingezet op een verandering van aanpak.

Eerder zou ik concluderen dat Wiegedood in muzikaal opzicht voortgaat op de ingeslagen weg. De pure, rauwe black metal wint nog altijd terrein ten opzichte van de atmosferische post-stukken; al zal dat laatste aspect nooit verdwijnen. Gelukkig maar. Naast harde en smerige beukstukken als het trio openers (FN SCAR 16, And In Old Salamano’s Room, The Dog Whimpered Softly, Noblesse Oblige Richesse Oblige) maar ook Nuages, staat het atmosferisch ijzersterke Now Will Always Be; de twee verenigbare gezichten die de band toont.

Of neem afsluiter Carousel, dat net als Now Will Always Be de atmosferische keelzang van Levy Seynave goed laat uitkomen. Een element dat redelijk eigen is aan deze band, en zorgt voor een sereen sfeertje. Sowieso blijft er qua atmosfeer meer dan voldoende hangen na het beluisteren van There's Always Blood At The End Of The Road. En dan heb ik het niet over het overbodige intermezzo Wade.

Waarschijnlijk ben ik een uitzondering die de De Doden Hebben Het Goed-trilogie prefereert boven het nieuwe album. Ik ben dan ook zeker geen black metal-purist. De hardere, zeker meer agressieve insteek van There's Always Blood At The End Of The Road doet mij vooral denken aan de black metal van de oude school (denk een Marduk) en vind ik minder eigenzinnig dan vooral de eerste twee platen. Natuurlijk, het is nog altijd een sterk album, maar mij persoonlijk spreekt het minder aan.