Wreck-Defy - Powers That Be

• BandWreck-Defy [CA]
• TitelPowers That Be
• Release datum27-11-2020
• LabelPunishment 18 Records [IT]
• Genre Thrashmetal

Tracklist

01. Beyond H8
02. Powers That Be
03. Skin
04. Drowning in Darkness
05. Space Urchin
06. Scumlord
07. Freedomless Speech
08. Goodbye to Misery
09. I Am the Wolf
10. On the Other Side

Het Canadese Wreck-Defy heb ik op hun vorige album Remnants Of Pain leren kennen als een vlotte thrash metalband die de neiging had om hun refreintjes net iets te veel van melodie te willen voorzien, en daarmee een kruisbestuiving aan ging met vooral het hair / glam-genre uit de jaren '80. Not done natuurlijk. Ik ben benieuwd of de band die rare gewoonte heeft afgeleerd op hun volgende album Powers That Be.

Ehm, nee dus. In opener Beyond H8 zitten de niet-thrash-invloeden nog redelijk verstopt. Het nummer begint furieus en doet me denken aan betere Megadeth- of Testament-tijden. Maar tijdens het refrein gaat het inderdaad 'mis' en is er van de agressie weinig meer over. Het is maar een vrij korte passage, maar die dissoneert wel met het voorgaande. Bijzonder genoeg is het vervolg weer helemaal in orde met een werkelijk ziedende gitaarsolo, echt een hele vette old school solo!

Dat deze onhebbelijke gewoonte geen toeval is laat Skin even verderop horen. Opnieuw volvette energieke thrash, geen vuiltje aan de lucht, totdat het refrein losbarst in onversneden epische power metal, voorzien van mierzoete melodieuze zanglijntjes die me pijn doen aan het tandglazuur. En opnieuw opgevolgd door een flitsende solo. Let wel: de overgangen verlopen soepeltjes, dat is op zich goed gedaan, maar ik kan een en ander stijl-kundig niet met elkaar rijmen. En ja, dat mag ook gewoon aan mijzelf liggen.

Okay, het is en blijft volvette old school thrash die hier overheerst. Wreck-Defy weet waar Abraham die mosterd gehaald heeft, erkent z'n roots en geeft daar een goedbedoelde eigen draai aan. Gelukkig wordt in lang niet alle nummers boven-beschreven tactiek gehanteerd, zodat er meer dan voldoende moddervette thrash-songs overblijven. Een nummer als I Am The Wolf is toch niet te versmaden voor de liefhebber!

Het album lijkt met het korte On The Other Side als een slecht gedoofde nachtkaars - want muzikaal geenszins relevant - uit te gaan, maar blijkt een eerbetoon aan een overleden dierbare. Geen slecht woord daarover dus. Tja, Wreck-Defy blijft dus stug z'n eigen ding doen, en verdient daarvoor uiteraard respect. Of de thrash-fans daar op zitten te wachten blijft dan het heikele punt. Ik kan er uiteindelijk wel naar luisteren, ik blijf Wreck-Defy dan ook zeker volgen.