Zakk Sabbath - Vertigo

• BandZakk Sabbath [US]
• TitelVertigo
• Release datum04-09-2020
• LabelMagnetic Eye Records [US]
• PromotorAll Noir [DE]
• Genre (Blues)Rock, Doommetal, Hardrock, Stoner

Tracklist

01. Black Sabbath
02. The Wizard
03. Wasp / Behind the Wall of Sleep / N.I.B
04. Wicked World
05. A Bit of Finger / Sleeping Village / Warning

Zakk Sabbath is natuurlijk de Black Sabbath tribute-band van gitarist Zakk Wylde. Aangezien hij al sinds 1987 af en aan deel uit maakt van de entourage van Ozzy, is hij daarmee ook nauw verweven met de muziek van Black Sabbath. Hoewel hij als solo-artiest en met z'n eigen band Black Label Society ook al jaren stevig aan de weg timmert kan hij het blijkbaar toch ook niet nalaten om de muziek van z'n voornaamste broodheer te eren. Oorspronkelijk bedoeld als live-tribute heeft Zakk Sabbath nu ook de studio betreden om een ode te brengen aan de oude meesters. Onder de titel Vertigo is een album verschenen dat een remake is van het Black Sabbath debuutalbum met dezelfde titel - dat wil zeggen: de Amerikaanse versie van het album, dus met Wicked World, en zonder Evil Woman; en een wat merkwaardige titel-weergave van de tracks.

Over de reden of het nut van een volledig tribute-album kun je natuurlijk twisten. Ik ga uit van een eerlijke ode aan de grondlegger van mijn favoriete muzieksoort, van een muzikant die oprecht zijn passie beleeft en uitdraagt. De muziek wordt minutieus, zeer getrouw nagespeeld, en de stem van Wylde benadert die van de Madman natuurlijk in behoorlijk mate. Dat geldt niet voor de gitaarsolo's, want die speelt Zakk in zijn eigen stijl; het is logisch dat hij een betere gitarist is dan Iommi in 1970 was als beginner.

Een pluspunt is daarnaast het gegeven dat de opnametechnieken anno 2020 zorgen voor een aanzienlijk meer appetijtelijk geluid. Al moet ik zeggen dat de sound van Vertigo me nog aardig vintage in de oren klinkt. Maar het staat natuurlijk buiten kijf dat dit album een stuk vetter klinkt dan het origineel. Een onoverkomelijk nadeel is dat de oorspronkelijk charme, het knullige en de authentieke sfeer van 1970 totaal niet te reproduceren zijn. Op dat punt wint het origineel, dat indertijd - vooral kant B - een soort van improvisatie of jam was die min of meer spontaan is opgenomen. Die ouderwetse bluesrock-houding mis je wel.

Nou ja, twee producten vergelijken die met een tussenpoos van vijftig jaar zijn verschenen is op voorhand zinloos. Maar dat we het na vijftig jaar met z'n allen nog altijd zo'n relevant album vinden zegt natuurlijk alles. Ik was zelf zo'n beetje negentien maanden jong toen Black Sabbath - het album - verscheen, en heb de 'schade' in mijn jonge tienerjaren ingehaald. In de loop der jaren heb ik de klassieke Sabbath-albums verslonden, en ik ken ze van begin tot eind uit m'n hoofd. Ik vind uit deze tribute enorm veel respect spreken, dat vind ik wel belangrijk. Maar een vervanger of alternatief van het origineel kan en zal het nooit worden. Toch hoop ik stiekem dat Zakk Wylde / Sabbath dit trucje nog een paar keer gaat herhalen met de navolgende albums....